साहित्य सङ्ग्रहालय

~सरु पेखरेल~

समयले कोल्टो फेरेको छ, परिवर्तनको लहरले चारैतिर खुसियाली भित्र्याएका छन् । विजयका जुलुससँगै खुसीका पटकाहरु पड्किनै रहेका छन् । तर यी हर्षबढाइँका पटकाका आवाजभित्र पनि तसर्नेहरुको एक जमात छ । र, त्यही जमातभित्र छु म । वर्षौदेखि तर्सिन थालेकी म आफन्तदेखि धेरै टाढा आफ्नाहरु सम्झेर पनि बिर्सन बाध्य थिएँ । दुःखैदुःखको भुमरीबाट पार लाग्न नसकेर त्यसै त्यसै जेलिएकी थिएँ र अझै पनि जेलिएकै छु । यद्यपि आज सात वर्षपछि आफ्नो जन्मथलोभन्दा पनि प्यारो लाग्ने मामाघरको आँगन टेकेकी छु मैले ।

‘नमस्ते माइजू !’ मेरो आवाज सुन्नेबित्तिकै आँगनको तलपट्टि बारीमा साग टिप्दै गरेकी माइजूले मलाई पुलुक्क हेर्नुभयो । ‘ए भान्जी !’ टिप्दै गरेको एक मुठी साग हातैमा लिएर माइजू मतर्फ आउनुभयो । माइजू कति दुब्लाउनु भएछ । अनुहारमा चाउरीका रेखा छपक्कै बढेछन् । असह्य पीडा बोकेका ती मलिना आँखा मेरो अनुहारमाथि टोलाइरहेका छन् । बितेका केही वर्ष अगाडि यहाँ दुःखको भयङ्कर पहाड खसेको छ । मैले थाहा पाएर र चाहेर पनि त्यो दुःखको केही हिस्सा बाँड्न यहाँ आउन सकिनँ । Continue reading →