साहित्य सङ्ग्रहालय

~गीता केशरी~

बिहानको साढे पाँच बज्न पाउँदैन, त्यति बेलादेखि भानु बसेको घरको तल्लो भुइँ तलामा हल्लीखल्ली सुरू हुन्छ । ट्याम्पोचालक एक महिला आफ्नो परिवारसहित बस्न आएकी छन् । भनेको सुनिन्छ उनलाई बिहानै ६ बजे ग्यारेजमा पुगेर ट्याम्पो लिई रूटसर्भिस चलाउनका लागि हाल्नु पर्छ नत्र उनी एक्लैको कमाइले घर खर्च धान्न नै गाह्रो पर्छ । तिन छोराछोरी र एक बूढी सासुको जिम्मा उनी एक्लैको काँधमा आइपरेको छ ।

पैसा कमाएर सुख पाउँला भन्ने आश लिई भएका घरखेत बेची मलेसिया पुगेका उनका पतिलाई काठमाडौँको छट्टु म्यानपावर कम्पनीले नक्कली भिसा लगाएर पठाइदिएकोले त्यहाँ पुग्नासाथ उनी र उनका त्यस्तै सिधासिधा साथीहरूलाई एअरपोर्टदेखि नै गैरकानुनी तरिकाले प्रवेश गरेको भनेर थुनिदिएकाले न त कमाइ गर्न पाएका थिए, न त घर फर्किन नै । चकनाचुर भएका सपनाहरू केलाउँदै तिनीहरू त्यहाँ थुनिएर समय बिताउन थालेका छन् भने यता गाउँमा तिनका परिवारहरू खस्कँदो आर्थिक अवस्था र बेइज्जतीले गर्दा बस्न, टिक्न नसकी यताउता लाग्न थालेका छन् । Continue reading →