साहित्य सङ्ग्रहालय

~टेकब कोइराला~

विवाह गरेर ल्याएकै भोलिपल्ट धर्माले स्वास्नीलाई चिर्पटले हान्यो । अमूर्त चित्रजस्ता डामहरु पिठ्युँमा मसार्दै स्वास्नी बेस्कन रोई । धेरै बेरसम्म रोइरही । साँझ ढल्केपछि चिसो भुईँमा एउटा फ्याङलो ओछ्याएर त्यहीं ढल्की । त्यो घरमा आज साँझका लागि भात–तिहुनको केही पनि सुरसार देखिएन । त्यही रिसले धर्माले आँखा देखेन । स्वास्नीलाई मज्जासँग भकुर्‍यो । भोको पेट र चुटाइको रन्कोले भुमीलाई निद्रा भने परेन । धर्माचाहिँ साविककै बिछ्यौनामा घुर्न थाल्यो । उसको भने पेट भोको थिएन । साँझपख भट्टीमै चिउरा र आलुचप मनग्ये हसुरेको थियो, ‘दारु’सँग । दारु उसको लागि आधारभूत आवश्यकताभित्रै पर्छ । दिनभरिको कमाइ भट्टीमै सिध्याउँछ । साहुको दोकान बन्द भएको दिन उसको कमाइ पनि बन्द हुन्छ ।

आज त चार/पाँच ट्रिप सिमेन्ट ओसारेपछि दुई सयभन्दा बढी नै हात पारेको थियो । सिमेन्ट ओसार्न मानवगाडा साहुकोमा नै थन्याएर सीधै भट्टीमा पसेको थियो । गोजी गहु्रंगो भएको दिन धर्मा अलि बढी नै Continue reading →