साहित्य सङ्ग्रहालय

~सुरञ्जन घिमिरे~

शुरुमा मेरो भट्टी सानो थियो । सानो यसर्थमा कि–म त्यतिबेला अहिलेका जस्ता ब्राण्डेड रक्सी बेच्दिनथें, शिवाय लोकल । मन नभएर होइन, लगानी नभएर । त्यहि भए पनि मैले कुनै पनि ग्राहकहरुलाई–‘आज रक्सी छैन’ भन्नु परेन । तर व्यापारलाई लगानीकै आधारमा सानो र ठूलो छुट्याइन्छ न कि ग्राहकको सन्तुष्टि या वस्तुको पूर्ति–परिमाणबाट । यो अर्थशास्त्रीय नियम मेरो पेशासँग प्रत्यक्ष सरोकार राख्ने तत्व हो । यद्यपि, यस्ता तथ्यगत कुराहरु मलाई फोकटिया लाग्न थाल्छन्, जब उसको याद आइदिन्छ ।

उ त्यतिबेला एसएलसी बिर्गेकाले घरमै बस्थ्यो । उ के पढ्थ्यो, कति पढ्थ्यो मैले चासो राखिनँ । देहातमा रहेको मेरो भट्टीमा हरेक दिन उ के आकर्षणले आउँथ्यो मलाई थाहा भएन । एउटा कुरा के भने उ त्यतिबेला चुरोट तान्थ्यो–खुकुरी । चुरोट तानेको कसैले नदेखुन् भन्ने उसको अभिप्रायलाई मेरो भट्टीले सानो आश्रयसम्म दिएको थियो भन्ने लाग्छ । भट्टीमा उ अन्तिमतिरको बेञ्चमा बस्थ्यो । शुरु–शुरुमा उसले Continue reading →