~सङ्कलक: इमानसिंह चेम्जोङ~
अघि नेपाल देश घना जङ्गलले ढाकिएको थियो। मानिसहरू कम थिए, ठाउँठाउँमा दानवहरू बस्दथे। तिनीहरू मानिसको मासु खान्थे। वृन्दावन नामको एक ठाउँको छेउमा स्याङ्ग्री नाम गरेकी एउटी बूढी आइमाई बस्थी। ऊसँग दस बर्ष पुग्न आँटेको एउटा नाति थियो। उनिहरू दुवै जना एउटा टुँगमा बस्दथे। टुँगमा चढ्न-ओर्लन एउटा डोरीको भर्याङ राखिएको थियो। डोरीको टुप्पो रूखका टुप्पामा बाँधिएको थियो। उनिहरू टुँगमा चढ्न वा ओर्लनासाथ भर्याङ उँभो तानेर टुँगमा राख्ने गर्दथे।
एक दिन उनिहरू बसेको टुँगका फेदमा आई एउटी बूढी दानवीले आगो मागी। स्याङ्ग्री बूढीले आगो दिएँ भने Continue reading
