साहित्य सङ्ग्रहालय

~तेजेश्वरबाबु ग्वंगः~

नभनी सुखै हुन्न । भन्नैपर्ने हुन्छ । मान्छे के हो ? प्रश्न पसारिन्छ । भन्न मन लागिदिन्छ । भनिहाल्छु । मान्छे, आखिर कौतूहल त रैछ । कौतूहल एक प्रवल इच्छा । प्रवल इच्छा-उत्सुकता । उत्सुकता-उत्कण्ठा । उत्कण्ठा कुनै रहस्यमय कुरो जान्न चाहने चाहना, जिज्ञासा । जिज्ञासा सिक्ने मन । जिज्ञासा एक खेल मनको । त्यसैले भन्न मन लागिदिन्छ- मान्छे त खेलाडी रैछ । ऊ खेल खेल्छ । खेलिरहन्छ । खेल्नैपर्छ खेल उसलाई । ऊ भन्नु सब- थोक । ऊ अनेक गर्छ । खेल खेल्न ऊ तेल लाउँछ । अलिअलि आफैँमा, अलिअलि अरूमा । अनि भन्न मनलाग्न थाल्छ ऊ अलिअलि तेल रैछ । तेल मान्छे । मान्छे तेल । सायद यसरी नै तेलिया भइएछ कि मान्छे । जे होस्, उसलाई अलिकति तेल लाउनैपर्ने भैदिन्छ । ऊ एउटा कब्जा हो । तेल नलाए कब्जामा खियापर्छ । खियामा तेल नलाए खिइन्छ कब्जा । खिया परेको कब्जा सहज चल्दैन । बलजफ्ती न्याय बन्छ- अलिअलि उसमाथि । अलिअलि अरूमाथि । कनिकुथी Continue reading →