साहित्य सङ्ग्रहालय

~स्वेच्छा राउत~

सबैले फतौरी आमा भनेर चिन्ने सुशीला आमा फेरि आइन् फोटोसपले टिलिक्क पारेको अर्को एउटा फोटो बोकेर। मैले अनुहार खुम्चाएको देख्नासाथ मुस्कुराउँदै आएकी फतौरी आमा एक्कासी रुपको रङ फेर्दै कराइन्, “यो पटक त तँ हेरेको हेरै हुन्छेस्।” म ओठ लेप्राउदै आफ्नो कोठामा छिरेँ। मम्मी फुरुक्क हुँदै भान्साबाट कराउनु भयो, “राम्रो घर परिवारको त हो नि?”

अरु केही काम त छैन, त्यही लमी काम गरेरै धोतीदेखि जुत्ता सम्म फेरि फेरि लाउछिन् फतौरी आमै। आफूले कुरा ल्याएको केटाकेटीको बारे बखान गरेको सुन्दा लाग्छ उन्ले लमी शास्त्रमा डिग्री हासिल गरेकी छिन्। फोटोमा हेर्दा अलि नराम्रो लाग्ने मान्छेको पनि, फोटो मात्र यस्तो मान्छे त उल्कै राम्रो छ भन्थिन्। Continue reading →