साहित्य सङ्ग्रहालय

~तुल्सी थापा~

एउटा अजंगको रूख छ। केही मान्छे जम्मा भएका छन्, अहिले त्यो रूख वरिपरि। तिनीहरू गम्भीर चिन्तनपछि एउटा निर्णयमा पुगेका छन् कि त्यस रूखलाई काट्नैपर्छ। रूख ढाल्ने बन्चरो, हँसियाजस्ता हतियार पनि छन्, तिनीहरूसँग।

आफ्नो छहारीमा ओत लागेका ती मान्छेहरूको अभिप्राय कसरी बुझोस् त्यस रूखले र त्रस्त बनोस्। वास्तवमा ऊ अहिले बताससँग बात मार्दैछ, घाम ताप्दैछ र कहिले वर्षामा रुझ्न पाउने हो— आकाशतिर हाँगिदै प्रतीक्षारत छ भन्दा हुन्छ। बतास, प्रकाश र वर्षा त उसको अनन्य मित्र नै हुन्। शाश्वत सम्बन्ध छ उनीहरूसँग यो रूखको। ती मान्छेहरू उसका शाश्वत साथीहरूमध्ये पर्दैनन् सायद र तिनीहरू अहिले तम्तयार छन्, उसलाई ढाल्न या भनौं मार्न।

एउटा मान्छे बोकालाई पर्साएजस्तै पानी छम्केर पूजा गर्न थाल्छ, त्यो रूखलाई। मानौं, Continue reading →