साहित्य सङ्ग्रहालय

~दिवाकर स्वप्नील~

उसको र मेरो सधैँ झगडा परिरहन्थ्यो । लाग्थ्यो हामी आजीवन शत्रु हौँ । तर पनि फेरी दुइ शत्रुको अस्तित्व जीवितै थियो । ऊ मलाइ सधैँ ब्यङ्ग्य गर्थ्यो र अगाडी नै बसेर पैसाको धाक लगाउँथ्यो।कहिलेकाँही त एकै लातमा खुत्रुकै पारुम की, लाग्थ्यो। तर सक्दिन थिएँ । यदि कुटेको भए पनि एक देखि दुइ हान्नु पर्दैन थियो।

म ऊ भन्दा कालो थिएँ,त्यसैले सबैजना उसकै तारिफ गर्थे , उसको प्रीय बन्न पाए या भनौँ उसलाई पाउन पाए जीवनै जितिन्छ भने झैँ धेरै केटीहरु उसकै पछी लाग्थे । उसले आफ्नो रुपको मोहोनी फिजाएको थियो।त्यसैले पुगिसरी आएका सम्भ्रान्त बिवाहित महिला पनि आफ्नो पतिलाइ त्याग्न तयार हुन्थे उसलाई पाएमा। Continue reading →