साहित्य सङ्ग्रहालय

~डा. हेमनाथ घिमिरे~

‘नमस्ते ! दाजु’ उहाँबाटै सिकेका यी दुई मीठा शब्दसंगै नाकको सामुन्ने जोडिएका मेरा दुबै हत्केला बिस्तारै छुट्टएर अनायासै खस्न थालेका आँसुका थोपाहरु पुछ्न पुगे । दाजुले नदेख्ने गरी आँसु त लुकाएँ, तर अनुहारमा देखापरेका भावनाहरु मेरो बुर्खाले पनि छोप्न सकेनन् । दाजुुको अनुहारमा पनि बिभिन्न मिश्रति भावनाहरु झल्किएको मैले स्पष्ट देख्न सकेँ । एकातिर लामो समयपछि आपmना मुटुका टुक्राहरु र हृदयकी आपmनी ‘उनी’ लाई भेट्ने समय नजिकिएको ‘खुसी’ थियो भने अर्कातर्फ बिरानो देशको यो दुर्गम ठाउँमा छोटो समयमै अनायासै जोडिन पुगेको एउटा नयाँ साइनोसहितको आपmनोपनको सम्पर्कसँग छुट्टनि परेको एउटा भिन्दै खालको ‘पीडा’ थियो । तर सायद उहाँ हामीबाट जति टाढा पुग्नुहुन्छ, पहिलो भावना बढी गाडा हुँदै जान्छ र दोस्रो क्रमशः फिका हुँदै अन्तमा बिलाउन पनि सक्छ । म मेरो अल्लाहसँग प्रार्थना गर्छु कि भावना बिलाए पनि हाम्रो सम्झना दाजुसँग रहिरहोस्-अन्तसम्म, अनन्तसम्म- त्यो नै हाम्रो अहोभाग्य हुनेछ । Continue reading →