~मनोज कफ्ले ‘मनसुन’~
प्यारा साथी, सकुसल छु ।
अब किन किन मलाई पनि लाग्न थाल्यो संसारको आयु अब डाँडाँमाथि पुगेको छ । यो धर्तीमाताले सहन अवश्य सक्ने छैनन् यहाँ पाप फैलिएको धेरै भयो । अब हरेक देशमा तहस नहस हुदाँहुदै हिजो मैले धन्न ज्यान फालिन । त्यो बेला जीवनको आश मरेकै हो मेरो । मलाई पुर्नजन्म दिने ईश्वरलाई सलाम गर्छु ।
प्यारो साथी, खै मलाई पटक्कै थाहा छैन जीवन केले बनेको छ थोरै पीर-मर्कामा रुने अतास्सिने । सँगीनीसँग जीवनभरी सँगै भएर बाँच्ने बाचा त मैले पुरा गर्न नसकेर परदेशी भएको छु, दुई पैसा कमाउने आशले होइन बुबाआमा अनि तिनैहरूलाई खुसी राख्न सकुँ भन्ने चाहानाले हो । बाँचुन्जेल दुई गाँस खाएर एक मुठी सास धान्न सकुँ भन्ने मनसायले हो, अवस्य पनि लोभले होईन ल । Continue reading
