साहित्य सङ्ग्रहालय

~दिनेश अधिकारी~

ऊ अन्धो थियो
सडकको पेटीछेउमा बसेर
दिनभरि भजन गाइरहन्थ्यो
आउँदा-जाँदा
म उसलाई देख्थेँ
ऊ-
सायद आफ्नो आँखाहरुमा
एकछत्त अँध्यारो हेरिरहन्थ्यो

कुनै एक दिन Continue reading →

~दिनेश अधिकारी~

झण्डा हल्लाएर कसैले
लाग्छ, रेल छुट्न लागेको सङ्केत दिइरहेछ
र, मान्छेहरु त्यसलाई समात्ने हतारमा छन्
भर्खरै कसैले
लाग्छ, सिङ्गै सहर
भुइँचालोग्रस्त हुँदै गरेको खबर सुनाएको छ
र, मान्छेहरु भयभीत भागिरहेछन्
अथवा-
लाग्छ, यहाँ यत्तिखेर Continue reading →

~दिनेश अधिकारी~

ममाथि पिठ्यूँमा बसेर हात उठाऊदै
यत्तिखेर–
मेरो सानो छोरो
तोते बोलीमा ‘हत् घोरा हत्’ भनिरहेछ
र, चार हात-खुट्टाहरु टेकेर
म, घोडा भाँतीमा घोप्टिएको छु Continue reading →

~दिनेश अधिकारी~

पर्ख ! अहिल्यै हातका खनखनाउँदा चुराहरु नफोर
बच्चा-मुख आमा-छातीमा टाँसिनुको भाँतिमा
चुल्ठीमा अल्झेको लालीगुराँस
तिम्रो यौवनलाई असाध्यै सुहाएको छ
सिन्दूर पखालेर- Continue reading →

~दिनेश अधिकारी~

औपचारिक रुपमा
सम्बन्ध बिच्छेद पछि
तिमीसँगको मेरो सम्बन्ध
झनै प्रगाढ भएर आएको छ

हामी जव सँगै थियौ-
सबै उस्तै र एकनास थियो
उही आकाश, उही परिवेश Continue reading →

~दिनेश अधिकारी~

उ भनिरहेथ्योः
अनुशासनहीनताको पनि एउटा हद हुन्छ
म यो देशको शासक पो हूँ त
मेरो अनुमति विना नै
खोलामा लहरहरु उठिरहेछन्
आफु खुसी फक्रिरहेछन् कोपिलाहरु
बिना हिचकिचाहट नाँचिरहेछन्
हाँगा/हाँगामा फूलका पातहरु, Continue reading →

~दिनेश अधिकारी~

देख्नेहरुका लागि
ऊ मर्‍यो र
उसँगै-
उसका जवाफदेही र जिम्मेवारीहरु मरे
असफलता र पीडाहरु मरे
यात्रा र थकानहरु मरे
रोग र औषधिहरु मरे Continue reading →