साहित्य सङ्ग्रहालय

~सन्तोष खतिवडा~

गोडा फाट् सतर्क म्याथ टिचरले पिटी खेलाउनु हुन्थ्यो । १० मिनेटको पिटी खेलपछि राष्ट्रिय गान गाएर सबै जना आफ्नो आफ्नो क्लासमा छिर्ने गर्दथ्यौं । म कक्षा ८ मा पढ्थेँ अनि उनी कक्षा ७ मा पढ्थिन । हाम्रो उचाइअनुसार सानाहरू अगाडि उभिन्थे अनि ठूलाहरू पछाडि । उनी सानी थिइन् मसंगैको लाइनमा तर अगाडि हुन्थिन् । राता रिवनले दुइ वटा मसिना, सुन्दर चुल्ठा टाउकोमा बनाएकी हुन्थिन्, मलाई तीण् राता रिवनका फूलहरू लालिगुराँस जस्तै सुन्दर लाग्दथ्यो । उनका गोरा गलामा, साना साना मोतीका सेता माला, दिनको उज्यालोमा पनि चम्किएर मेरो आँखासम्म आउँथे । उनका सर्ट र स्कर्टमा क्रिजहरू असाध्यै मिलेका हुन्थे, सफा मुहारमा वचपना मात्र हुन्थ्यो, शालिन र शुशील थिइन् उनी । म उनलाई प्रेम गर्थें । म मात्र हैन मेरो कक्षा र उनको कक्षाका अरु १० जनाले उनलाई प्रेम गर्थे ।

एउटा साथीले प्रथम १० को लिष्ट निकाल्यो । आश्चर्य उसको लिष्टमा म १० औं स्थानमा मात्र थिएँ । मैले बनाएको लिष्टमा म प्रथम थिएँ तर उनको लिष्ट, उनीसंगै थियो । त्यहाँ म नहुन पनि सक्थेँ । बाल शुलभ Continue reading →