~माया ठकुरी~
“नमस्कार सर!” धेरै वर्षको अन्तरालपछि पनि उसले उनलाई चिनेकी थिई। बिर्सनु पनि कसरी ? आजभन्दा १५ – १६ वर्ष अघि जुन गुरुलाई, जस्तो अवस्थामा, जस्तो रुपमा छोडेकी थिई मानौं त्यही क्षणलाई बाँधेर टक्क अडिएको झैँ। मझौला कद, गहुँगोरो रंग, ठुलो निधार र आँखामा मोटो लेन्सको चस्मा, अनि ती आँखाभित्रबाट चिहइरहेका दुई स्नेहशक्ति आँखा।
“को …. को हो ? मैले त ….,” उनले पढ्दै गरेको पुस्तक छेवैको टेबलमा राखेर भनेका थिए। “ए .. निरु ! बस बस कताबाट ? अहो !! चिन्नै नसक्ने भईछौ।” निरुले आफ्नो परिचय दिनुअघि नै सरले उसलाई चिनेका हुन्छन्। Continue reading