साहित्य सङ्ग्रहालय

~दीपेन्द्र दोङ तामाङ~

भोलि शनिवार अनि पर्सी आइतवार । सिंगै दुई दिन बाँकी थियो हप्ते छुट्टीको । त्यसैले आज शुक्रवारको साँझ सधैं झैं मन चङ्गा भैरहेको थियो । तै पनि रात छिप्पिदै गएकोले ब्ल्याङ्केटभित्र गुटुमुटु परेर निन्द्रदेवीलाई आह्वान गरिरहें तर अहँ फिटिक्कै निन्द्र परे पो । अपार्टमेन्टभन्दा केही मिटर मात्र पर रहेको रेल्वे स्टेशनबाट आइरहेको संकेत ध्वनी र रेलको आवाजले रातको निरवतालाई चिरिरहेको थियो । यता मन जति चङ्गा बनेर कता कता उड्दै थियो उति उति नै आँखाबाट निन्द्र पनि भाग्दै थियो । शायद भोलि र पर्सी दुई दुई दिन छुट्टी भएर पनि मनमा मनोविज्ञानले असर गरिरहेको थियो ।

जबर्जस्ती ब्ल्याङ्केटमा गुटमुटिएर बस्नु भन्दा कतै बाहिर निस्कनु वेश भन्ने निष्कर्षमा पुगें । रातको ११ वज्दै रहेछ । म जुरुक्क उठें र लुगा लगाएर विरालोको चालमा सुस्तरी बाहिर निस्किएँ । आसपासका कोठामा रहेकाहरुको निन्द्रा नविथोलिऊन र स्वतन्त्रता नखोसियोस् भन्नेमा म पूरै सतर्क थिएँ । त्यसैले सुस्त चालमा हिडेर लिफ्टसम्म पुगें र लिफ्टबाट सोझैं भूइँतालामा झरेर बाहिर निस्किएँ । Continue reading →