साहित्य सङ्ग्रहालय

~नरनाथ लुइँटेल~

“जो चोर, उसैको ठूलो स्वर” यो उखान धेरै पटक, धेरै जनाको मुखबाट प्रस्तुत भएको सुनिएको थियो । चोर नाथेको पनि ठूलो स्वर कसरी हुन्छ होला र, भन्ने पनि लाग्दथ्यो । चोरलाई सानै स्वरले चोर भन्दियो भने पनि उत्पातसँग रिस उठ्छ । त्यसो त घूसखोर हाकिमलाई घुस्याहा भन्न पाइँदैन, झुक्किएर कसैले भनिहाल्यो भने भन्नेको मुख कुच्चिन र कान बुच्चिन बेर लाग्दैन हिजोआज । जसरी आजकलका नेतालाई सुविधाभोगी र पजेरोवादी भनिदिंदा बर्मण्डी फुटेर रिसको पारो बाहिर प्रकट हुन्छ, ठीक त्यसैगरी चोरी चकारी मै जीवन निर्वाह गरिरहेको गैरमनुवालाई चोर भनिदिंदा उसको चेतनामा चड्कन पर्छ । “त्यसो भए पाजी चोरलाई चोर नभनेर हजूर, काजी भन्ने त ?” तपाईंका मनमा यो प्रश्न उब्जी सक्यो होला । अब स्थितिले बिघ्न छलाङ मारिसक्यो । चोर अब चोर हैन सज्जन, महात्मा, भलाद्मी, इज्जत र प्रतिष्ठाको प्रतीक बनिसकेको छ । चोरलाई चोर भनेर तपाईंले उसको प्रतिष्ठामाथि अनाहकमा धावा बोलेर बेफ्वाँकमा जेलको चिसो हावा खानु पर्ला, होस् गर्नोस् है– होस् गर्नोस् । Continue reading →