साहित्य सङ्ग्रहालय

~निर्मोही व्यास~

निजी अतीतका अविस्मरणीय प्रसङ्गहरूको कलात्मक उत्खनन् हो संस्मरण । यो उत्खनन् कार्य एकमुष्ट रूपमा नभएर किस्ताबन्दीमा गरिन्छ । अझ त्यो किस्ताबन्दी पनि सिल्सिलेवार ढङ्गको हुन्छ वा हुनुपर्छ भन्ने पनि केही छैन । एकदम विशृङ्खलित तवरमा पनि हुन सक्छ । अनि हुन सक्छ पनि किन भन्नु ! प्रायः हुन्छ नै त्यस्तै। त, आज उत्खनन गरिन लागेको मेरो अतीत-प्रसङ्ग अतिथिसत्कारसित सम्बन्धित छ । झन्डै पचास वर्ष पुरानो प्रसङ्ग हो यो मेरो स्मृतिको भण्डारमा जीवन्त रूपले सञ्चित रहेको । त्यसको बेलिबिस्तार रिट्ठो नबिराई यसप्रकार छ – दुई हजार बीस/एक्काइस सालतिरको कुरा हो । म त्यस्तै दस/एघार वर्षको थिएँ । महिना मङ्सिर, पुस वा माघ खै कुन चाहिँ थियो कुन्नि, जाडो आफ्नो चरम विन्दुमा उक्लेको थियो । घाम अस्ताइसकेको थियो र साँझबत्ती बाल्ने तर्खरमा जुट्न Continue reading →