साहित्य सङ्ग्रहालय

~सन्तोष पौड्याल~

हेलमेटको चिराबाट ट्याक्टरको आवाज छिरेपछि म झसङ्ग भए। निद्राबाट ब्युझेजस्तो। तर यो निद्रा थिएन। मैले लामो स्वाँश फेरें “आजपनि बाँचे”। हुन त सपनामा मोटर युध्द गरि धेरैपटक जीवन बिच्छेद गरिसकेको छु। तर आमा भन्नुहुन्छ “आयु लामो हुन्छ रे”। त्यसै होला।

जाडोयाममा रातिको ९ बजेतिर भैरहवा क्याम्पस पढेर फर्किदा मेरो बाइक डम्म परेको कुइरोलाई आढ़ बनाई देहाती ट्याक्टरसंग लुकामारी खेल्दै आफ्नो गन्तब्य परासी बजारसम्म आइपुग्छ । मर्न लागेको आत्मा र निबेका आँखा लिएर हिड्ने मोटरले मलाई धेरै पटक झस्काएका छन्। निलओठ र पहेला हात लिएर म परासी ओर्लिए।आजपनि खाना खाने होटेलमा अर्याल बा र होटेल बा बाहेक अरु कोहि पनि छैन। Continue reading →