साहित्य सङ्ग्रहालय

~बाबुराम लामिछाने~

कति वर्षदेखि एउटै टोलमा बस्दै आए पनि ती र म नदी वारिपारिका बासिन्दाजस्तै थियौँ भन्दा पनि हुन्थ्यो । कतैतिर भेट हुँदा एकले अर्कालाई पुलुक्क हेरेर एक धर्सो मुस्कान खेलाउँदै दुगुर्नु नै पर्याप्त हो जस्तो हामी जिइरहेका थियौँ । बितेर गएका सयौँ-हजारौँ दिन असमर्थ भइरहेका थिए हाम्रो धूमिल आकाशमा सूर्यको उज्यालो छिराउन र एउटा आत्मीय संवादमा हामीलाई अभिमुख, उत्सुक गराउन तर आज कुन साहसले हो कुन्नि तिनले मलाई लक्ष्य गर्दै भने- ‘आउनुहोस्, सँगै बसेर चियासिया खाऊँ ।’

प्रातःकालीन भ्रमणबाट सडकको ओल्लोपल्लो किनारामा एकखालको दूरी समातेर र्फकंदै गर्दा तिनको त्यो आवाजले मेरो ध्यान खिचियो । हो कि होइन जस्तो तिनलाई मैले पुलुक्क हेरेँ र आफ्ना पाइला गह्रुँगो गरी तिनीतिर उचाल्दै आफैसँग साउती गर्न थालेँ- ‘यी मान्छेलाई आज के भयो ? कसरी देखे यिनका आँखाले मलाई’ जेहोस् । ती र म नजिकैको रेस्टुराँमा छिरेर प्लास्टिकका कुर्सीमा मुखामुखजस्तो बस्यौँ । हामीबीच सेतो Continue reading →