साहित्य सङ्ग्रहालय

~खिमानन्द पोखरेल~

साहित्य पढ्ने बुझ्ने र मनन गर्ने मान्छेले अनिल पौडेललाई पक्का पक्की चिनेकै हुनु पर्छ । साहित्यमा लगनशिल भएर लाग्नु उनको लागि धर्म वनिसकेको छ । वास्तविक रुपले उनको मुल्याँङ्कन गर्नै परे उनलाई साहित्यका प्रमुख योद्धा एवम् शक्तिशाली कवि नै भनेर भन्नु पर्छ । उनका अन्य जोडीने प्रतिभाहरु त कविको दर्जा पछि न पर्ने हुन् । उनलाई जस्ले जे भन्छ भनोस् यसमा मेरो कुनै लेना देना छैन । तर अहिले म यतिखेर संस्मरणात्मक निवन्धका प्रतिभा नै भन्न मन पराउँछु । त्यसैले आज मेरो हातमा उनिद्वारा लेखिएको संस्मरणत्मक निवन्ध “अतितको बिस्कुन” परेको छ । आज म यसकै बारेमा केही लेख्न गैरहेको छु । उनले यो आफ्नो सङ्ग्रहमा पैतिस वटा बिस्कुनलाई पाठक सामु फराकिलो आँगनमा फिजाएका छन् । यस संस्मरणात्मक निबन्धको शुरुमै “कान्छा छोराले दुःखाएको मन” बाट बालबालिकाहरुले बाल्य कालमा बोलिने तोतेबोलीका मिठा मिठा आवाज शब्दहरु दुरुस्त ज्यूँकातिउ उतारीएको पाएँ । आफ्नो बाबालाई कसरी बाल बालिकाहरुले चिन्ने गर्छन् भन्ने कुराका प्रमाणहरु यहाँ देखाईएका छन् । बाबुको सानैमा स्वर्गारोहण हुनु , घरको आर्थिक अवस्था पूर्णतः कमजोर हुनु आदि ईत्यादिले गर्दा पनि अनिल पौडेल माथि Continue reading →