साहित्य सङ्ग्रहालय

~डा. देवीप्रसाद सुवेदी~

हाम्रो बटालियनको एक जत्था कुनै निर्दिष्ट ठाउँमा पुगेर सडक – सडक मार्चपास्ट गर्दै आफ्नो शिबिरतिर फर्कदैँ थियो । त्यसो त कुनै पनि सैनिकको जीवन – गति र दैनिक कार्यतालिका सबै निर्दिष्ट नै हुन्छन् । एउटा निर्दिष्ट ठाउँमा पुग, निर्दिष्ट काम पूरा गर र फेरि निर्दिष्ट ठाउँमै फर्क । यो कुरा खानपिनदेखि लिएर हरेक दैनिक कार्यक्रममा लागु हुने कुरा उस्तै मान्छेले पत्याउने छैन । यस्ता कुराहरू अरूलाई सुनाउनमा त्यस्तै सिपाहीले मात्र उत्सुकता देखाउन सक्छ जो आफ्नो मूल्यप्रति अलिकति पनि विश्वस्त छैन । तर मलाई भने अझै पनि कताकता कुत्कुती लागेर आउँछ यस्ता कुराहरूबाट । यद्यपि म सुरूमा सिपाही भर्ती हुँदाको भन्दा धेरै अभ्यस्त भइसकेको छु निर्दिष्ट कामहरू तुरून्त पूरा गर्न । सुरूमा कुनै काम तुरून्त गर्न आनाकानी गर्दा मैले धेरै पटक आफूभन्दा माथिका अफिसरहरूको लठ्ठी खाएको छु र बुटको चोट खपेको छु । एकदिन मैले मेरो अफिसरको बुटमा पालिस लगाउनु थियो तर मलाई त्यो अफिसरप्रति घृणा लागेको हुँदा मैले जानीजानी केही ढिलो गरिदिएको थिएँ । घृणा गर्नुको कारण थियो – ऊ अरू अफिसरहरूले भन्दा बढी फोहरी शब्दहरू Continue reading →