साहित्य सङ्ग्रहालय

~रामप्रसाद गौतम~

बितेको ३० बर्षदेखि उसलाई एउटा कोठाको अगाडि राखिएको थियो। त्यहाँ उसलाई खाने, बस्ने, सुत्ने सबै सुबिधा थियो। उसले काम गर्नु केही पर्दैनथ्यो। बस्, बस्ने मात्र। उसको अगाडि एउटा ढोका थियो। त्यो ढोकाभित्र के छ भन्ने कुरा न उसलाई थाहा थियो, न उसले जान्ने कोशिस नै गर्यो। उसको मासिक तलव निश्चित थियो। तर कति उसलाई थाहा छैन। कुरो रहस्यमय छ। शाब्दिक रूपमा उसले तलव भनेको के हो त्यो पनि बुझ्दैन। तर उसको तलव उसकी दृष्टिविहीन आमालाई गाउँमा बुझाइन्छ। गाउँकी पढेलेखेकी एउटी शिक्षिकाले त्यहाँ तोकिएको रकम आएको भन्ने विश्वास दिएपछि उसकी आमालाई गाउँको पीसीओम्म ल्याइन्छ। उनले छोरालई फोन गर्छिन्, पैसा आयो भन्छिन्। त्यो फोन सधैँ सुन्नाइन्थ्यो तर उसले कुनै प्रतिक्रिया दिँदैनथ्यो। सायद उसले यो कुरा कति महत्त्वपूर्ण हो, बुझेको थिएन। सायद उसले आमालाई चिन्दैन। अर्थात उसलाई सम्झना छैन, आमाको अनुहार र उहाँको वात्सल्यको। एउटा घनघोर असमञ्जस्यताबीच ऊ र उसको जिन्दगी चलिरहेको छ। Continue reading →