साहित्य सङ्ग्रहालय

~विश्वराज अधिकारी~

म भौजीलाई भेट्न नगएको त के कुरा, भौजीको गाउँसम्म पनि नगएको पाँच वर्षभन्दा बढी भइसकेको थियो। त्यस हुनाले यो पटक निधो गरेर हिंडेको थिएँ, चन्द्रनिगाहपुर पुगेर त्यहाँको काम सकिने बित्तिकै भौजीको गाउँ अवश्य जान्छु। अँ, मैले भन्नै बिर्सें, त्यो बेला चन्द्रनिगागपुर र गौरबीच मोटर चल्थेन । मैले हिंडेर नै पुग्नुथियो, चन्द्रनिगाहपुरबाट भौजीको गाउँ। झट्केर हिंडे पनि तीन घण्टा लाग्थ्यो। एक सुरले हिंडेको हिंड्यै गर्नुपथ्र्यो, चिया पसल यस्तो उस्तो केही थिएन, त्यो गाउँ जाने बाटोमा।

म भौजीको गाउँ पुग्दा साँझ परिसकेको थियो। गाईको बथान जङगलबाट फर्कंदै थियो गाउँमा, दिनभरि चरेर। केही गाईहरूका घाँटीमा झुन्ड्याएका घाँडो (ढोलना) ती गाईहरू हिंड्दा निस्कने अनेक ध्वनिहरू मैले बीरगंजको कीर्ति सिनेमा हलमा मेरो समयमा सुनेका हिन्दी गीतभन्दा कम बेजोड थिएन। जाडोको सयम भएकोले सबैले आफ्नो आफ्नो आँगनमा घुर लगाउँदै थिए। म भौजीको आँगनमा Continue reading →