साहित्य सङ्ग्रहालय

~भीम खतिवडा~

अत्याधुनिक युगमा जन्म लिएकामा चिन्ताले पोल्दैछ मन। चिम्पान्जीको क्रममा नै जुनी मिले आज अनुसन्धेय भैसकिन्थ्यो। बाह्रौँ शताब्दीको मगल अब एक्काइसौँ शताब्दीमा के उड्न सकोस्। गँगटो जन्मतः च्याप्न जान्दछ शत्रुलाई। सूर्य म नजन्मिएकै भए नि हुन्थ्यो। मान्छेहरू जन्मने र मर्ने गर्छन्। हावा अडिँदैन एकै ठाउँ। प्रकृति रोएको बेला मान्छे हाँस्न कहाँ सक्छ र !

युग रङरोगनको छ, चित्रविचित्रको छ। मान्छेहरू डार्विनले बाँधेको विकासको अनुपूर्वितालाई खण्डन गर्न पुनः रामापिथेकस बन्ने अभ्यासमा छन्। मगज धुवाँभित्र छ। आधुनिकता रबाफमा, सान टाईमा, मान ‘हेल्लो-हाई’मा केन्द्रित छ। सामान्यतया अवहेलना अनुभूत गर्दछ। हो, सामान्य बाँच्न मर्दैछ। विशिष्टहरू मार्न बाँच्दैछन्। ठिटाहरू केसमा‘आज’ देख्छन्, ठिटीहरू आँखामा। वर्तमान गिटीका थुप्रामा जीवन खोज्दै गरेका ठूले र सानीको पेट देख्दैन। धर्मका कुरा गर्नेहरू मात्र पापबाट डराउँछन् र ? मन्दिर शान्तिको विश्रामस्थल हो Continue reading →