~कृष्ण शाह यात्री~
माघको चिसो सिरेटो अनि कुहिरोले ढाकिएको एउटा शहर दार्जिलिङ। प्रकृतिकी रूपसी चिसिएकी थिईन् त्यस बखत। रेलबाट ओर्लिएपछि ऊ सरासर घुम वस्तीतिर लाग्यो। फाट्टफुट्ट रूपमा हिउँको वर्षा भइरहेकोले उसको कालो ओभरकोट पनि सेतो रङमा परिवर्तन भएको थियो। ढाका टोपीले छोपिएको कानमा अड्किएको कालो चश्मा निकाल्दै उसले बूढ्यौली लागेका आफ्ना नयनहरू चारैतिर छर्यो। अनायासै उसका नयनहरू चम्के एकपटक किनकी घुमवस्ती निकै फेरिएको थियो। जीवनका थुप्रै वसन्तहरू घुमवस्तीमा खर्चिएको भएता पनि उसलाई त्यस घुमवस्ती अपरिचित झैं लाग्न थाल्यो। उसले खोजेको गुरू ओपानको घर ठम्याउनै सकेन। Continue reading
