साहित्य सङ्ग्रहालय

~वसन्त विवश आचार्य~

प्रशान्ते नेवारका बा (ड्याड) ले कोरियाबाट चिमचिमे घडी ल्याइदिएपछि टोलभरिको हिरो ‘ऊ’ नै भएको थियो। सर्टका बाहुला माथिसम्म सारेर प्रशान्तेले हातमा चिमचिमे घडी टिलिक्क टल्काउँदा सबैको मुखभरि पानीको ताल पथ्र्याे। अरुले के के सोच्थे कुन्नी? मैले भने त्यति राम्रो घडी ल्याइदिने प्रशान्तेका बा, किन मेरा बा भएनन् होला ? भनेर पछुतो मानिरहन्थेँ।

‘ड्याडीले दशवटा घडी ल्याउनुभएको छ’ प्रशान्तेले हामीलाई झनै लोभ्याउँथ्यो। संसारमा खुसीको अन्तिम विन्दु नै त्यै होलाजस्तो लाग्थ्यो मलाई।

कहिलेकाहीँ मेरो टिठलाग्दो अनुहार देखेर त्यो घडी दिइहाल्छन् कि भनेर प्रशान्तेका बाका अगाडि मलिन अनुसार पनि बनाएर देखिइरहन्थेँ म। बुढाले यसो मायालु पाराले हेरेका बेला घडी दिन आँटेकी जस्तो लाग्थ्यो। तर त्यो दिन कहिल्यै आएन।

चिमचिमे घडीको रहरले मन भित्रत्रै पाकेको बेला ‘काले’ अर्थात विनोदेले जुक्ति ल्यायो। Continue reading →