साहित्य सङ्ग्रहालय

~तीर्थबहादुर श्रेष्ठ~

बिहानीको चार वा पाँच बजेतिर ओछ्यानबाट बोलाउनुहुन्छ, ‘ए बाबु, मलाई उठाइदेऊ…।’ त्यसपछि ओछ्यानसँगै मेचमा जोडिएको कमोढ र कोपराको प्रयोग हुन्छ।

धोइपखाली गरेपछि सोध्नुहुन्छ, ‘मलाई के ख्वाउने?’ कम्प्लान बट्टाको धुलो दूधमा थर्मसको तातोपानी हालेर अगाडि राखिदिन्छु। साथमा ३/४ वटा ग्लुकोज बिस्कुट र एउटा नुनिलो बिस्कुट पनि। एउटा बिस्कुट हातमा उठाएर सोध्नुहुन्छ, ‘बाबु तिमीले खायौ त?’

एक सय एक वर्षमा हिँडिरहनुभएकी आमाले म ७७ वर्षको छोरालाई यसरी सोध्दा ममा फेरि सात वर्षको बालकझैं आमाकै काखमा लुटपुटु गरौं कि भन्ने भावको रक्तसञ्चार हुन्छ। मायाको त्यही डोरी समाएर मातृस्नेह, लालनपालनका कुरा गर्ने जमर्कोमा छु।

…

बाहिर बगैंचामा भँगेराका बचेरा च्याँच्याँ मुख बाएर पूरै शरीर फरफर नचाउँदै आमासँग आहारा माग्दैछन् Continue reading →