साहित्य सङ्ग्रहालय

~अमृता बुढाथोकी~

चुरोटको धुँवाले रगमगाएको क्याबिनबाट मन भरिएको बेला उनका आँखा क्षितिजतिर टोलाउँछन् । धुवाँ, कोलाहल र प्रदूषणले आकुलव्याकुल भएको त्यो क्षण उनलाई क्षितिजको उषा पनि मधुरो लाग्छ । मानौँ, क्यानभासमा आफ्नै अस्तित्वविहीन प्रतिबिम्ब ठिङ्ग उभिएर आफैलाई प्रतिप्रश्न गरेझैँ लाग्छ । कोलाहल र प्रदूषणकै बीचमा पनि आफूलाई एकैछिन ग्राहकको भीडबाट अलग गर्दा मनभित्रको बोझ नै कम भएको आभाष हुन्छ । छाती फुरुङ्ग भई आफै उडेर क्षितिज काटेर जाउँ जस्तै हुन्छ । आफ्नो तेह्रथुमको जन्मभूमिको याद आई बाल्यकालमा बिसमुरे र साठीमुरेको भीरमा लुकामारी खेलेको याद आउँछ ।

मनले भन्छ, आँखा चिम्लिएर एकतमासले उडिरहुँ कतै अनन्तको यात्रामा निस्किहालौँ, गई हालौँ तर उनलाई त्यहीँ जकडेर राख्ने उनको विवषताले त्यसो गर्नै दिँदैन । त्यति नै बेला मनलाई नै घोच्ने गरी तिखो स्वरमा त्यहीँ Continue reading →