साहित्य सङ्ग्रहालय

~रमण घिमिरे~

जतिखेर शङ्कर लामिछाने ‘मृत्युको गीत वाल्जको धुन’ मा लेखिरहेका थिए। सायद म त्यस बखत बिर्जुको मादलको तालमा नाचिरहेको हुँदो हुँ। नाङ्लो जत्रो रक्तिम सूर्य तराईको अनन्त फाँट हिँडेर गोधूलिको क्षितिजपारिबाट बाईबाई गर्दागर्दै म कुनै डगरमा बिर्जुलाई पछ्याउँदै घर फर्किरहेको हुँदो हुँ। अथवा नजिकको बिचार्नी बजारको एउटा भट्टीमा सिलाबरे बटुकोमा तन्तनी जाँड घुट्क्याएपछिको उसको अमिलो अनुहार हेरर म कतिबेला उठ्छ र मलाई घर पुर्‍याउँछ भन्ने आसमा पर्खिरहेको हुँदो हुँ। यो धेरै वर्षअघिको कुरा हो। त्यसपछि वाग्मतीमा धेरै फोहोर बगिसके। Continue reading →