साहित्य सङ्ग्रहालय

~बुलु मुकारूङ~

विश्वभरि सङ्गीतको माहौल र चर्चा आफ्नै ठाउँमा रहेको देखिन्छ। आरम्भकालीन दुन्दुभीहरू नै सङ्गीतका साज मानिन्थे। पुङ, के वा केन् आदि नै यथेस्ट साङ्गीतिक सामग्री हुन् भन्ने मानिन्थ्यो। मानव विकासले पुङ-सिंग अर्थात विषाण वाद्ययन्त्रलाई युद्धका लागि उद्योषक बाजाका रूपमा प्रयोग ग-यो। सिपी-शंखलाई पनि धार्मिक अनुष्ठानका लागि मात्र सीमित ग-यो। ठूला-साना ढोलहरूका विकासले प्राचीन नाचगानलाई सुन्दर रञ्जकता थप्दै लग्यो। मानव सभ्यतासँग साथसाथै विकसित भई आएको सङ्गीतले यो युगमा आइपुग्दा ठूलै फेरो मारिसकेको छ।

१५-१६ औं सदीमा आइपुग्दा नपुग्दै विश्व-सङ्गीतमा विशाल परिवर्तन र प्रयोग भयो। त्यही युगमा बाख, Continue reading →