साहित्य सङ्ग्रहालय

~उपेन्द्र सुब्बा~

बाख्राको टाट्नोछेउ माउ कुखुरा कराउँदै निस्क्यो– ‘क क कुदे, ग…, क क कुदे, ग…!’ सुँगुरखोरको छानामा बसेको नाहेन भाले पनि उसरी नै कराउन थाल्यो । बाँसको फकफकेलाई डोरीले तान्दै मनमाया कराई– ‘हरेरे… हरे… हरे… !’ फकफके दुईपल्ट मधुरो गरी फक फक बज्यो । स्याल तर्स्यो तर्सेन, सुँगुरखोरको सुँगुर भने थुतुनो ठाडो पार्दै ‘च्वाँ च्वाइँ…’ गर्‍यो । टाट्नामा बाँधेका दुई माउ बाख्रा कराउन थाले । कोक्रोमा सुतेको भाइ तब रुन थाल्यो ।

मनमाया कुद्दै आई र कोक्रो हल्लाएर भाइलाई सुताउन खोजी । बाख्रा र कुखुराहरु कराएको हल्लाले भाइ सुत्न मानेन ।

मनमाया मात्र नौ वर्षकी छे । वर्ष दिनको भाइ हेर्नु र कुखुरा स्यालले लान्छ कि ? भनेर गोठालो गर्नु उसको काम हो । दुईदिनदेखि झरी पानी रोकिएको छैन । जेठको अन्तिम महिना छ । मनमायाको आमा खेतको नाममा भएको चार फोक्टा खेत हिल्याउन गएकी छिन् । मनमायाको बाउ लाखबहादुर सदरमुकाम गएका छन् । Continue reading →