साहित्य सङ्ग्रहालय

~विश्वराज अधिकारी~

“अँ हँ, म त कहिले अब शहरतिर जान्नँ, बरु यै गाउँमा जीवन बिताउँछु। यै चिया पसलमा, यसरी नै चिया बेचेर । कति आनन्द आउँछ यो बाटो हिंडेर शहर पस्नेहरू र शहरबाट गाउँ झर्नेहरूको कुरा सुन्न, यो चिया पसलमा बसेर उनीहरूले चिया खाँदै गफ गर्दा। यहाँ कति रमाइलो छ कति। बिनासित्ति मुग्लिन झरेर दु:खमा मात्र पाएँ। मलाई त अब शहरको मान्छे देख्यो कि डर लाग्छ। तिनीहरूले ठग्लान् कि भनी म त पिरोलिन थाल्छु, शहरका मान्छेहरू मेरो अगाडि पर्‍यो कि। अँ हँ, म त एक दुई तीन, अब कहिले शहर झर्दिनँ” म सुन्तलीको कुरा कतै न अलमलिएर सुन्दै थिएँ। सुन्तलीको कुरा सुन्दा मेरो चिया सेलाएको पत्तै पाइनँ।

शहरको मान्छे देख्यो कि डर लाग्छ, अब म शहर कहिले पस्दिनँ भन्ने सुन्तलीको भनाइले, उनको त्यो भनाइ Continue reading →