Tag Archives: गोपालप्रसाद पौडेल – Gopal Prasad Poudel

~गोपालप्रसाद पौडेल~ जुन रोहेको ताराहरु हाँसेका तैपनि फेरि उज्यालो लिएर जुन चियाउँछे घाम रिसाउँछ झोक्केर तताउँदै डाँडापारि गएर निदाउँछ बाँसको झ्यांगमा

~गोपालप्रसाद पौडेल~ जुन रोहेको ताराहरु हाँसेका तैपनि फेरि उज्यालो लिएर जुन चियाउँछे घाम रिसाउँछ झोक्केर तताउँदै डाँडापारि गएर निदाउँछ

~गोपालप्रसाद पौडेल~ मान्छे आज शिथिल छ, समय र परिस्थितिसंग जुध्दा जुध्दा, भोक र रोगसँग सिँगौरी खेल्दा खेल्दा, आँफैभित्रको म सँग पनि ठुलो हारको सामना गर्नुपरेर मान्छे आज शिथिल छ हृवाँ नेपालमा । स्वयम्भूको चैत्य अगाडि नतमस्तक भएर उभिए पनि,

~गोपालप्रसाद पौडेल~ बल्ल पढ्न गाथें राम्रै भाको थ्यो बानी राम्रो भन्थे इज्जत आको थ्यो घरको काम गर्दा मज्जा आको थ्यो बाबुआमा हामि सङ्गै सुख भाको थ्यो ।। विदेशमा जाने सपना देख्न थालेथें ठुलो रकम रिण गरि तेतै हालेथें

~गोपालप्रसाद पौडेल~ हेर्दाहेर्दै बिछट्टैको प्रेम बस्दोरहेछ आँखाले आँखा नियाल्दोरहेछ मुटुमुटु बोल्दारहेछन् अनि कस्तो कस्तो चिसो चिसो तातो तातो कता कता मन्द

~गोपालप्रसाद पौडेल~ छैन भरोसा यो जिवनको अंधकार व्याप्त वरीपरी रोग चाहिन्न मरणलाई जिवन आफै रोगभरी दृष्टि मात्र आडम्वर हो काफी घमण्ड गर्नलाई रोग चाहिन्न मरणलाई अनि महारोग सर्नलाई । मेरो मात्र जिवन अमूल्य कहाँको हो स्वार्थ यो भन्ने लाग्थ्यो मलाई … Continue reading →

~गोपालप्रसाद पौडेल~ डाँडा रोहिरहेछ वेँसी रोहिरहेछ हरेक नेपालीको आँखा रगत रोहिरहेछ पसिनाको अवमुल्यन गरिँदैछ टोपि ठाउँठाऊंमा प्वाल परेको छ अस्तित्व संकटमा छ दौरासुरुवालको

~गोपालप्रसाद पौडेल~ कुरा नसुन्ने अरुको, कुरा राख्ने आफ्नो । पूरा नहुने विषयमा, खोचे थाप्ने ज्याद्रो ।। विषै सेवन गरेमा, कहाँ पो जिवन छर । विषै वमन गरेमा, कोही कसको रहन्न ।। सत्य भावना आफुमा, सबै यहाँ आफन्त । आफु सत्य … Continue reading →

~गोपालप्रसाद पौडेल~ खुइय खुइय सुस्केरा बाँचेका मनमा मैला बाँचेका अर्ध अंगमा साँचेका खैलाबैला ।