~खेमराज पोखरेल~
केही घण्टा पहिलेको त कुरा हो, म चावेलको एउटा उच्चस्तरीय यौनअड्डामा शान्त भएर चोकैको चिया दोकानमा सुस्ताउँदै थिएँ । अर्को टेबुलमा चिया कुरिरहेकी एउटी चिनेचिनेझैं लाग्ने महिलालाई मैले अनायासै सोधेको थिएँ ‘तिमी ठाइँली हौ ?’
ऊ त खुसी भएर उफ्रेकी थिई । खाँदै गरेको चिया झण्डै सर्किएको थियो ।
उसले भनिथी, ‘मर्यो है यो बाहुन काठा त, यतिका वर्षपछि यहाँ कहाँ मर्न आएको, आमाम्मा !’ Continue reading
~केशवराज ज्ञवाली~
डंग्रंग ढल्यो एउटा रूख। जराहरू पनि उखेलिए। हागाहरू भाँचिए। रूख ढल्नु कुनै नौलो कुरा होइन। यसै पनि बूढो भइसकेकै हो। ढल्नु जीवनको अन्तिम सत्य। आज उसको पालो आएको रैछ। रूख ढलेको खबरले यो सहरलाई कहिल्यै छुँदैन।
सहर र रूखको सम्बन्धमा एउटा चिसोपन छ। एउटा विरोध छ। मानौं सहर समृद्ध हुन, रूखको आहुति आवश्यक छ। रूख एउटा घर पनि हो। त्यही घरमा बसेका अन्तिम जोडी चराहरू भुर्र उडे। ती अन्तिम जोडी Continue reading
~एन्टोन चेखब~
अनुवाद :राजनारायण प्रधान
सेप्टेम्बरको अँध्यारो रात । जेम्सवोका डाक्टर किरिलोभको एउटै छ वर्षे छोरो आन्द्रेई डिप्थिरियाले मर्यो । डाक्टरकी पत्नी गहिरो शोकमा परेकी थिइन् । मृत बालकको पलङमुनि उनी बसेकी थिइन् । यति नै बेला ढोकाको घण्टी जोरले बज्यो ।
डिप्थिरिया सर्ने डरले घरका नोकरहरूलाई बिहानै बाहिर पठाएका थिए । किरिलोभ शोकले व्यग्र थिए । अनुहार भिजेको थियो । अहिले ढोका खोल्न गए । छेउको कोठामा अन्धकार थियो । डाक्टरले आगन्तुकलाई हेरे । उसको चेहरा पहेँलो थियो ।
डाक्टर घरमै छन् ? उसले हतारोमा सोध्यो । Continue reading
~डिल्लीराज आचार्य~
सुकिला मान्छेहरुको वस्ती बन्न सक्दछ जंहा
शानले जब बस्दछन् रमाउदै सम्बृद्धिका साथमा
सबैको जीवन फुल्ने बाटीका बन्दछ जुन पवन
नभई अभाव कंही कतै, सदा शान्ति र अमनचयन ।१।
त्यही हो सुशासन भूमि यही हो चाहना सबको
नलागेर कर्ममा त्यस खातिर बस्नै सक्दछ अब को ? Continue reading
~डिल्लीराज आचार्य~
बत्ती आएन
न तातो पानीले नुहाउन पाइयो
न कम्प्युटर चलाउन पाइयो
धत् ! कस्तोवेला राजधानी आइयो ।१।
बत्ती थियो तर गयो
सबै काम ठप्प भयो
न्यायका उपभोक्ताहरु रन्कीन थाले
असक्षमताका पित्ले माँखांहरु
आप्mनै नाक अगाडि भन्किन थाले
राजधानी त यस्तो पो रहेछ Continue reading
~कृष्ण बाउसे~
भत्कुन पर्ने धराप भत्किसक्यो
फेरी पनि भत्काउने कुरा गर्नु बेकार छ
चर खनेर
नयाँ घरको जग राम्ररी उठाउनु पर्ने दिन
आइसक्यो
अझ पनि
मात्र टोल्हाएर समय बिताउनु बेकार छ । Continue reading
~नेकी धनेन्द्र~
डुब्नै लागेको डाँडामाथिको जुनलाई सम्झेर उसको आँखाबाट आँशु तरुक्क चुइयो । आँशुको मुर्दापना देखेर सगरमाथा जस्तै सलक्क परेको नाकको डारी शोकमा डुब्यो । दश वर्षे जनयुद्धको बेला नेपाल आमाले पाएको दुखदायी पीडा भन्दा पनि बढ्दा देखिन्थ्यो उसको जिन्दगी । युद्धवीरको भाइ जोरले चिच्यायो ‘‘बुवा दाइको विदेश जाने भिस्सा आएछ, अब दाइले मलाई पढाउनु हुन्छ चिन्ता खलास ।’’ अल्लारे पारामा उसले बुवालाई एकाविहानै शुभ समाचार सुनायो । सूर्योदय भएको थिएन हुस्सु लागेर डाँडाहरु नव दुलही जस्तै घुम्टो भित्र सजिएका थिए । लाजको सीमा हट्ने दिन पनि आइसकेछ किन कि ऋतु परिवर्तन हुँदै थियो । ‘‘ओ हो ! २५ वटा बसन्त पो पार भएछन्, नेपालीले जम्मा सरदरमा ६० वटा बसन्त काटे पुगिहाल्छ ।’’ ‘अहिले सम्म केही गर्न सकिएन’ उ यस्तै कुरा मनमा केलाउँदै ओछ्यानबाट गहभरि आँशु बनाई निरिह भएर उठ्यो । त्यही कोठाको झ्यालबाट उसले आफूलाई Continue reading
~नेकी धनेन्द्र~
सधै बदल्ने गर्दछ किसानको चेहेरा
कहिले काही उसैले मार्छ हालेर घेरा
लेखेको हुँदैन कसैको निधारमा पनि
घरमा यत्ति आम्दानी हुनेछ भनी तेरा Continue reading
~नेकी धनेन्द्र~
हामी सगरमाथा पुग्न लागेकालाई
खुट्टा तान्ने मुलुकका मान्छे
तर सगरमाथाबाट झरेका
विचारहरुलाई महान मान्छौ
आधार मान्छौ
त्यो त पानीको थोपा हो Continue reading
~नेकी धनेन्द्र~
धेरै चोटी हारेरै बाँचे, जीत ठानेको छु ।।
संघर्ष नै जिन्दगीको मित ठानेको छु ।।
छेपारा झै रङ्ग फेर्ने आफन्तको चाला
जति जालमा पारेपनि हित ठानेको छु ।। Continue reading
~दोभान राई~
प्रविधिको झ्यालबाट
म हेर्दछु,
आफ्नो भविष्यलाई, आकाशलाई, गन्तव्यलाई
अनि देख्दछु
आफ्नो अतितलाई, धर्तिलाई अनि परिवेशलाई ।
एक्काइसौ शताब्दि
कतै म आफै हो कि भन्दै,
प्रविधिको उन्मादमा
म उड्दछु चंगाझै।
तर, यथार्थको कच्चा धागो चुडिएर,
फ्यात्त भुइमा खस्दछु, केहि छिनमै, Continue reading
~इन्द्रकुमार श्रेष्ठ “सरित”~
हुन त यो सडकलाई मैले एकोहोरो हेरिरहनुको कुनै अर्थ छैन, तैपनि मलाई यो हिस्सी नपरेको अँध्यारमुखे सडकलाई किन-किन, त्यसै-त्यसै एकोहोरो हेरिरहन मन लाग्छ । तर बिहानै सैनिकहरूको एक हलले जब यसको एकाग्रतालाई भङ्ग गरिदिन्छ, मलाई धारेहात लगाएर तिनीहरूलाई सराप्दै गाली गर्न मन लाग्छ – “काम नपाएका तीनतिघ्रे मोराहरू ! तीनतिघ्रा हल्लायो-दौडियो-दौडियो ।”
आज पनि त तिनीहरू सधैँझैँ मेरै आँखाअगाडि हल्लिँदै-दौडिँदै गए । छि: यी लोग्नेमान्छे भनाउँदाहरू किन अलिकति पनि हिस्सी नपरेका होलान् ! मलाई त लोग्नेमान्छे भन्नेबित्तिकै घुणा लागेर आउँछ । यसो सम्झिँदा पनि शरीरभरि जुका हिँडेको जुगुप्साबोध गराउने अनुभूति मनभरि सलबलाउँछ । मलाई त्यसै-त्यसै वाकवाकी गर्न मन लाग्छ । के भरोसा यी लोग्नेमान्छेहरूको, मौका पाउनेबित्तिकै गाँज्न आउँछन् । यी लोग्नेमान्छेहरूका लागि त जीवन भन्नु नै केवल यौनतिर्खाको तृप्ति मात्रै न हो । एउटा अँध्यारो छिँडी वा सुनसान गल्ली मात्र भइदिए पनि काँचो मासुको चोक्टा चपाउन यिनीहरूलाई कलिकति पनि त लाज र धक लाग्दैन ।
~पोषण पाण्डे~
राधेश्यामको मन यसै यसै हडबडाउँछ – आज उसलाई ट्युसनमा जान अबेर भैरहेछ । छिन–छिनमा हातको नाडीघडी हेर्छ र त्यसपछि ऊ पाउदानलाई जोर–जोरसँग चाल्छ । साइकल छिटो छिटो गतिले दगुर्न थाल्छ आवाज बगाउँदै – चुई, चुई, चुई, चुई… ।
बाटोमा राधेश्याम अचानक मनमनै झस्किन्छ – उसले घरबाट आउँदा केही कुरा बिर्सेको छ । उसको विश्वास प्रतिपल बढ्दै जान्छ । तर के बिर्सेँ भन्ने कुरो ऊ सम्झिन सक्दैन । राधेश्याम जेबको कलम छुन्छ, हातको घडी हेर्छ र खल्तीको कापी छाम्छ । सब ठिक छ । तर उसको मन मान्दैन । फलतः निधारमा चिटचिट पसिना उम्रिन्छ । राधेश्याम साइकलबाट ओर्लिन्छ । सडकको किनार लागेर राधेश्याम केहीछिन उभिएको–उभियै गहिरिएर सोच्छ – आखिर उसले बिर्सेको कुरा के हो ! तर औँसीको रातमा चन्द्रमा लुप्त भएझैँ उसको सोचाइमा बिर्सेको कुराको एक सानो झल्को समेत आउँदैन । नजिकको घण्टाघरबाट आएको पाँच बजेको आवाजले राधेश्याम कराहीको ज्यूँदो माछोझैँ छट्पटाउँछ । काठीमा बुदु्रक्क चढ्छ र मनमनै ऊ आफ्नो Continue reading
~पोषण पाण्डे~
आरूको रूखबाट फूलहरू झर्छन् । भुईंमा रंगीन फूलहरूका छाप अंकित हुँदै जान्छन् । चेतको हावा लागेर त्यो रूखबाट फूलहरू वर्षा तुल्य झर्छन् । रंगीन फूलहरूको बर्सात हुन्छ ।
गर्मीको त्यस प्रारंभिक तापमा शारदादेवी आफ्नु ज्यूभरि सेतो वस्त्र धारण गरेर झ्यालनिर बसेकी हुल्छिन् ।
बारीमा झाङ्गिएको त्यस आरूको रूखमा उनको आँखा फिजिएर जान्छ । नाकको गन्ध, कानको झन्झन्, साथै उनको पातलो जिब्रोको स्वाद एकै साथ रूखमा सर्न थाल्छन् । ती हाँगाहरूमा प्रसारित हुँदै जान्छन् र फूलको साथसाथ हावाको साथसाथ भुईंमा झर्दै पनि जान्छन् । Continue reading
~पोषण पाण्डे~
मुकुन्द भित्तामा थरीथरीका चित्रहरू कोरिरहेछ — कुनै घोडाको, कुनै साँढेको, कुनै कुकुरको —
जस्तो कुनै युवक युवतीप्रति आकृष्ट हुन्छ, त्यस्तै मुकुन्दलाई पनि भित्ताप्रति आशक्ति छ । भित्ता मानो उसको प्रेयसी हो । भित्तामा चित्र कोर्नाले उसलाई आन्तरिक तृप्ति मिल्छ। उसमा पनि निर्वाण, निरावरणमा जनावरहरूका चित्र कोर्न मुकुन्द रुचाउँछ ।
मुकुन्दलाई यौटा अङार र यौटा सानो भित्ता भए पुग्छ। Continue reading
~पोषण पाण्डे~
निद्रा फाट्छ र कमला ब्युँझिन्छे । उसलाई लाग्छ, बिहान भइसकेको छ । तर रातको गाढा सूनसान् देखेर उसलाई थाहा हुन्छ – शायद दुई बजेको होला । बिनासित्ती ऊ ब्यूँझेकी- उसलाई एक किसिमको पश्चात्ताप हुन्छ र साथै कुनै स्थूल प्रकारको भयले उसलाई लपेट्छ । कमला सिरानबाट त्यो चिठी झिक्छे जुन उसले आजै दिउँसो मात्र पाएकी थिई र जसलाई कमसेकम उसले बाह्रचोटि पढिसकेकी होली, अहिले फेरि पढ्न लागेकी छ । यो चिठी उसको पतिको हो ।
तिमीलाई चिठी नलेखेको हप्ता दिन भयो । तर यसबीच तिम्रो कुनै चिठी आएन । तिमीलाई खुशी लाग्ने कुरा छ- डाक्टरले मलाई अस्पतालबाट छुट्टी लिने अनुमति दिएको छ । उसको भनाइ छ कि अब म ठीक भएँ । म Continue reading
~पोषण पाण्डे~
टुकुचामा साउनको भेल आइरहेछ । भेलमा मैलो फोहोर छाल बटारिँदै आउँछ । तिनमा ससाना बोट र असङ्ख्य पातपतिजङ्रहरु बग्दै आइरहेछन् ।
आकाशमा बादल ओहोरदोहोर गरी नै रहेछ । पानी कहिले जोरसँग दर्किन्छ, कहिले सिमसिम र कहिलेचाहिँ त टप्प नै बन्द हुन्छ ।
शान्ता, सुकुचा र हाकुचा पानीमा नर्कटको काँटी थापेर टुक्रुक्क किनारमा बसिरहेछन् माछा मार्न ।
तीनै जना ठिटाहरु चिन्तनशील मुद्रामा छन् – कुनै तप-सिद्ध गरिरहेका बाल-ऋषिहरु जस्ता…. । तर छिनछिनमा माछा पर्यो कि भनेर काँटी उठाउँछन् र परेको जति एउटै घैँटामा राख्दै जान्छन् । उनीहरुको बिच यो सर्त रहन्छ कि पछि जाने बेलामा जति माछाहरु हुन्छन्, ती सब दामासाही गरेर लिने । तथापि सबैको मनमा Continue reading
~पोषण पाण्डे~
चीसो बतास चल्यो । अलि अलि गरेर संसार अँध्यारो देखिन थाल्यो । रामे निरुद्देश्य मालिकको ढोकामा उभिइरहेको थियो । कता जाने, के गर्ने भन्ने समस्याले उसको मन र मस्तिष्कलाई गोलमाल गर्न थाल्यो । आज उसको मालिकले उसलाई चोर दोष लगाएर घरबाट निक्लने आज्ञा दिएका थिए । वास्तवमा रामे चोर थियो वा थिएन, यो कुरो अलग्गै रहोस् । ऊ त्यही घरमा जन्म्यो, बढ्यो र एक मानो खानवर्न मजासित पुगेकै थियो । चोर्नुपर्ने जरुरत त फेरि केही थिएन । तर के गर्नु र ? उसलाई दोष लगाइहाले !
मानिस त शंका गर्दा हुन् नै, हेर्दा ठिटो छ, टप्प टिप्यो होला पनि, के बेर ! तर रामेसित आफ्नो चोरीको सबूत माग्ने हौसला थिएन । त्यो पनि मालिकको अगाडि । उसलाई आमाले भनेको कुरा अझै याद छ, ‘बाबु, मालिक भनेका देउता हुन् । आफ्नो हर्ताकर्ता सब उनै हुन् । त्यसैले उनले भनेका एक दुई वचन हामीले सहनै पर्छ । हो न हो, रामेले पनि आफ्नो चोरीको सबूत माग्ने कुनै चेष्टा गरेन । सरासर शिर निहुर्याएर मालिकको अगाडि Continue reading
~Bhupendra Khadka~
Translated by Jayant Sharma
One day while crossing the wooden bridge
I got a splinter on my infantile foot sole
Rubbing off the slime running down my nose
with the left sleeve of my shirt
I was about to hold the slipper in my right hand
when the right pair dropped down the river.
And in no time drifted away
along the monsoon torrent
gyrating in the gushing water mire. Continue reading
~Rupak Shrestha~
Translated from Nepali by himself
Oh, Orchid,
you,
on the window lane of mine
keep blooming
throughout the year
despite weather
despite season
despite water
spreading affectionate petals.
You,
neither cast any shade
nor know to pierce
but, Continue reading
~Dr. Sangita Swechcha~
Seeing him laugh
life would find a new meaning.
However, that laughter–
just was a cloak
to wrap his interminable agony,
and a masquerade
to appease himself of his melancholy. Continue reading
~Bhisma Upreti~
Translated by Meenu Minocha
Afore leaving home in the morn
Detach did I my face from my body
And placed it in the frame on the wall
Next extracted my heart from my chest
Depositing it in the frame as well
Then segregating my brain from my head
Reverentially adorned the frame with it too!
I gazed at the frame Continue reading
~Tanka Upreti~
Translated from Nepali by Manu Manjil
Nearing a state of being a flood,
Then cracking her clear cheeks
against the cliff
the river reached deep down me
deserting her usual course.
Spirits charged, Continue reading
~LB Chettri~
Let’s go then you and me
DAD
To inspect our newly constructed house
Builder is handing over to us
Next week
A big house it was
In three floors
With all human needs
The terrace
The garage and
The swimming pool
all in a row
The balcony
The kitchen and
The theater
all in matching colors Continue reading
~Usha Sherchan~
Translated by: Manjushree Thapa
Emptiness. emptiness. ultimate emptiness
in a gigantic cage
locked vehicles keep rolling
transporting empty passengers
transporting empty breasts
in the silence, one hears wails and sobs
covered volcanoes
in the emptiness, lives and deaths
become accursed
Lives are making merry
deaths are joking and jesting Continue reading
~चेतनारायण लामिछाने ‘जिज्ञासु’~
छन्द : शार्दूलविक्रीडित
हेर्ने सुन्दर नेत्र औ बिच दिए राखेर यो नासिका
सुन्ने कान दिए र दाँत मुख औ जिब्रो दिए भाषिका ।
हिँड्ने पाउ दिए र टेक्न धरती पाएर हिँड्दै छ जो
“छैनन् ईश्वर” भन्छ त्यो यदि भने आश्चर्य पो के रह्यो ।।१।।
सेवा गर्न र काम गर्न जसले हातै दिए यी दुई
खाँँदैछन् उनकै प्रसाद दिनहुँ के लाउँछन् खै फुई ।
बोल्ने वाक्य सिकाई बोल्न जसले लायो ल बोल्नू भनी
“छैनन् ईश्वर” भन्छ त्यो यदि भने आश्चर्य के हो तनि ।।२।। Continue reading
~चेतनारायण लामिछाने ‘जिज्ञासु’~
छन्द : स्रग्विणी
होस् नयाँ वर्ष यो शान्तिको हर्षको
सभ्यता फैलियोस् पूर्वीयाऽदर्शको ।
दुःख दारिद्र्य पीडा हटुन् दूरमा
बस्न कोही कतै नपरोस् कष्टमा ।।१।।
राष्ट्रको होस् विकासै नहोस् भ्रष्टता
न्याय पाउन् सदा होस् सदाचारता ।
दण्ड कोही नपाउन् नहोस् दण्डता
खण्ड कोही नहुन् होस् सदाऽखण्डता ।।२।। Continue reading
~डा. धुवचन्द्र गौतम~
चितुवा एक्कासी बुर्लुक्क उफ्रयो र केटीबाट उछिट्टिएर अलग्ग भयो । चितुवा स्वाँस्वाँ गरिरहेको थियो । केटी पनि । त्यो विज्ञापनको अथवा डिजिटल थिएन । केटी चितुवासित पहिले डराउँदिन थिई, तर उछिट्टिएर पर गएपछि उसमा एउटा भय र विरत्ति भरिन्थ्यो।
ऊ चारैतिर हेर्दैथिई, कोही हेरिरहेको छ छैन ? त्यस्तो हुँदैन थियो । त्यस बखतसम्म त चितुवासमेत अदृश्य भइसकेकी थियो ।
वास्तवमा त्यो चितुवा पनि थिएन । त्यो हेल्लुस नाउँ गरेको जनावर हुन्थ्यो । स्थानीय वासिन्दाले त्यसको नाउँ Continue reading
~डिल्लीराज आचार्य~
“ल है ड्याड यसपाली त गाडी लिएरै जानु पर्दछ” बैंग्लोरबाट फर्कने क्रममा पाल्पाको एकजना कार्यालय प्रमुखले आफ्नी छोरीलाई लिन सरकारी गाडी लिएर सुनौली पुगेको र करिब मध्यरातको समयको कारणले तत्काल अन्य सवारी साधन नपाएकोले आफूहरुपनि त्यही पिकअफ गाडीको पछाडि बसेर बुटबलसम्म आउन बाध्य भएको प्रसङ्ग संगै छोरी सञ्जुबाट आएका यसप्रकारका शब्दहरुभित्र धेरै कोणका भावहरु रहेको मनमनै अनुभव गरें ।
हुन्छ हुन्छ भन्दै ल्याप्टपतिर औंलाहरु चलाई रहें । तर दुर्भाग्य भोलिपल्ट गाडी नै बिग्रीयो । धकेलेर ग्यारेज लगेको त तयार हुनका लागि चार पाँच दिन लाग्ने भनियो । Continue reading
~Tulasi Diwasa~
Translated by Abhi Subedi
Old sun-
a splinter bounced from Time’s mountain
perhaps a black spider
now
caught in the day’s branches
knits a web consistently
drawing lines of demarcation
in the remaining time
even in that little yellow sky-
a falling splinter
blown down by the winds
to the crevice of the tree Continue reading
~मदनदेव भट्टराई~
जाडोको मौसम भएकाले दुई मित्र विनोद र चीलबहादुर एक दिन कौसीको पर्खालमा बसेर रापिलो घाम ताप्दै आधुनिक समाज र नारी मनोविज्ञानको बारेमा गफ गरिरहेका थिए । यत्तिकैमा उनीहरुलको आँखा पल्ला घरकी युवतीका आँखासँग जोडिन पुगे । हृष्टपुष्ट शरीरमा चोलो नगलाएको र टिनिक्क परेको चुच्चे छातीलाई धोतीको सप्कोले छोप्दै एक हातमा करुवा र अर्को हातमा साबुन र पुस्तक लिएर पढिरहेको थियो । उनको मुखमा शृङ्गार बिग्रेको थियो । कपाल खजमजिएको थियो । ओठमा हाँसो थियो । तर मुख भने उदास देखिन्थ्यो । धारामा पुग्ने बेलामा ठूलो स्वरले भाडा माझ्न लागेको रामेलाई झपार्दै “छाड् मोरा, मलाई अबेर भइसक्यो एकै छिन पर जा” भन्दै रामेसँग ढेस्सिँदै करुवामा पानी भरिन् अनि करुवालाई डिलमा राखेर मुख धुन लागिन् । मुख धोएर रुमालले पुछ्दै रुमालले एक हातमा करुवामा पानी र अर्को हातमा पुस्तक लिँदै पल्लो घरतिर एकपल्ट पिलिक्क आँखा लगाउँदै टिमटिम परेर मस्कँदै चोकमा आइन् । करुवालाई आँखी झ्यालमा राखेर त्यहाँनिर रहेको गलैँचामा घोप्टो परेर घाम ताप्दै कुशवाह कान्तको उपन्यास “पतिता” पढ्न लागिन् । उपन्यास Continue reading
~खलिल जिब्रान~
अनुवादः अच्युत कोइराला
दुलाहा-दुलही मन्दिरबाट निस्किए । उनीहरूका पछाडि बधाई दिनेहरूको ताँती थियो र ताँती प्रशन्न अनि आनन्दित थियो । अगाडि ठूलाठूला मैनबत्ती र फानूस थिए । नवयुवकहरू खुसीका गीत गाइरहेका थिए, कुमारीहरू मंगलगान गाइरहेका थिए ।
यो जुलुस दुलाहाको मूल्यवान् गलैँचा र भड्किला सामानले सजाइएको घरमा पुग्यो । चारैतिर सुगन्ध मगमगाइरहेको थियो । दुलाहा-दुलही एउटा उँचो उठाइएको सिंहासनमा बसे । पाहुनाहरू रेशमी सोफा र मखमली कुर्सीमा विराजमान भए । विशाल हल पाहुनाले एकै छिनमा भरियो ।
नोकरहरूले सोमरसका सुराही ल्याए र सोमरस लिने क्रम शुरू भयो । प्यालाको झन्कार र आनन्दको स्वरले Continue reading
