साहित्य सङ्ग्रहालय

~परशु प्रधान~

“बुबा आमालाई तुलसीको मठमा निकालेका छौँ, उहाँको अन्तिम अवस्था छ ।” म पीडापूर्ण स्वरमा बालाई भन्छु । बुबा पलङमाथि बसेर कुनै मोटो अङ्ग्रेजी पुस्तक पढ्न लाग्नुभएको छ । मेरो आवाज सुनेर एकपटक टाउको उठाएर मतिर हेर्नुहुन्छ अनि फेरि पुस्तकका पानामा नै ध्यान दिनुहुन्छ ।

“बा सुन्नुभएन – आमा जान लाग्नुभयो …,” मेरो स्वर काँपेको छ ।तर, उहाँमा कुनै प्रतिक्रिया पाउँदिन । “बा… बा… सुन्नुभएन ” म आफ्नो आवाज बढाउन बाध्य हुन्छु । तर, कुनै रेस्पोन्स पाउँदिन । मलाई लाग्छ, त्यो पुस्तक पढिरहने मेरा बा होइनन्, कुनै जीवित प्राणी होइनन् । कुनै ढुङ्गाका मर्ूर्ति हुन् । मलाई डाँको छाडेर रुन मन लाग्छ तर सक्तिन । बाको अनुहार हेर्छु, कुनै क्रिया-प्रतिक्रिया छैन, केही नलेखिएको खाली कागजजस्तो । Continue reading →

~परशु प्रधान~

अचानक मध्यरातमा मेरो निद्रा खुल्यो । जोडिएको घरबाट निस्केको सधैँभन्दा चर्को, अभद्र र पीडापूर्ण आवाजले टोललाई थर्कायो । हामी छिमेकीका लागि यस्तो सुन्नुपर्ने बाध्यता नयाँ होइन । परन्तु आज भने नाटकको उत्कर्ष जस्तो लाग्यो । बूढाको पीडापूर्ण आवाजले शून्यलाई राम्ररी नै बिथोल्यो- ‘आज म यो घर सधँैका लागि छाडेर जाँदैछु ।तिमीहरू राजीखुसीसँग बस । तिमीहरूलाई भगवान्ले सधैँ हेरून् । म बूढो यो घरको बूढो कुकुरलाई लिएर जाँदैछु साथीका रूपमा । मलाई सोध्ने र बुझ्ने काम छैन ।’ Continue reading →

~परशु प्रधान~

उसले भर्खरै कोठाबाट निस्केर फेरि हात जोड्यो ! म जे भन्दैछु, यहाँ र मेरो हितमा भन्दैछु । यहाँ र मेरो दुवैको जिन्दगी लामो छ । राम्ररी विचार गर्नुहोला ।

यौटा आँधीजस्तै ऊ आयो र यसरी नै गयो । म भने बाँध फुटेको पोखरीजस्तै भएँ । अब के कसो गर्ने हो ? म सोच्न बाध्य छु । किन मेरो जीवनमा यस्तै आँधीहुरी आउँछ र मलाई अप्रत्यासित मोडमा पुर्‍याउँछ – त्यसैलाई मान्छेहरू आ-आफ्नो भाग्य भन्छन् होला । कोठामा धुमधुमती एक्लै छु । Continue reading →

~परशु प्रधान~

पूर्व जाने बसपार्कमा अचानक प्रमिलालाई देखेँ । केही मिनेट चिन्न सकिनँ – हो कि होइन भन्ने लाग्यो । जे जसो पर्ला भनेर म उनको नजिकै गएँ र सोधेँ – एक्सक्युज मी ? तपाईं प्रमिला जस्तो लाग्यो ।

उसले मलाई हेरिन् र विस्तारै भनिन् म प्रमिला नै हुँ ।

‘मलाई चिन्छ्यौ ? म को हूँ ?….’ Continue reading →

~परशु प्रधान~

आज पनि ऊ धेरै ढिला उठ्यो । उठनासाथ केहीबेर ओछ्यानमै बसेर खोक्यो, खोकिरह्यो । खोक्दै ट्वाइलेटमा गयो । त्यहाँबाट पनि खोकीको अस्पष्ट आवाज आइरहृयो । त्यही आवाजसँगै मिसिएर चुरोटको नमीठो गन्ध पनि मसम्म आइरहृयो । ट्वाइलेटमा उसले निक्कै समय लगायो । त्यहाँबाट बाहिर निस्क्यो । बाहिरको धारामा दाँत माझयो । दाँत माझुञ्जेल पनि उसलाई खोकीले छाडेन । उसले मुख धोयो र सोध्यो- चिया पाक्यो – आज ढिला भइसक्यो । उसले हातको घडी हेरेर भन्यो- Continue reading →