~सुधीर ख्वबि~
यतिखेर म हस्पिटलको इमर्जेन्सी वार्डको बाहिर राखिएको बेडमा अवाक मनस्थितिमा पसारिएको छुँ । मेरा वरिपरी परिचित मुहारहरु झुम्मिएकाछन् । मेरा आँखाले ती मुहारहरु चिन्न सकिराखेको छैन । मात्र म स्वर सुनिरहेको छुँ । होहल्लाहरुको माझ , चिच्याहटको त्यो मुटुनै सेरिनेखालको आवाजसंगै मानसपटलमा झ्ल्याक्क झुलूक्क फ्ल्यास जस्तै केहि निमेष अगाडिको घटनाको दारुण दृश्य चम्किरहेको छ । Continue reading
~बिजु सुवेदी ‘विजय’~
धेरै किसिमका फूलहरु स्वर्गका थुप्रै बगैंचाहरुबाट लिइएको एउटा अत्यन्तै ठूलो फूलको गुच्छा सहित प्रिय तिमीलाई अत्यन्तै ठूलो धन्यवाद !
मेरी प्यारी स्याफ्रोन !!!
म एकदमै हल्का महसूस गरिरहेको छु तिम्रो माया , समर्पण , आदर , सत्य , आज्ञाकारिताका भावनाहरुबाट र तिमीलाई कस्तो छ ? Continue reading
~अल्पबिराम पोखरेली~
म समय हुँ । घडीको आविस्कार पछी मेरो जन्म भएको भ्रममा छन् , मान्छेहरु । होइन , म सूर्य भन्दा धेरै जेठो छु ।मैले धेरै कुरा देखेको छु , अनुभूतिका थुप्रै कथाहरु छन् , मसंग । धेरै कथाहरु लेखिए तर लेखिएका भन्दा नलेखिएका कथाहरु लाखौँ गुणा बढी होलान । यस्तै नलेखिएका कथा मध्ये एक्कैसौं शताब्दि शुरु तिरको एउटा कथा हो यो ।
हिन्दुकुश नाम गरेको एउटा गाउँमा लम्बोदर नामको एउटा पन्डित थियो । पन्डित मात्र होइन,त्यो गाउँको धर्माधिकारी नै थियो । देश Continue reading
~जुनु क्षेत्री~
म हतारहतार विद्यालय पुग्छु । कक्षा सुरु भइसकेको हुन्छ । हाजिर गर्नलाग्दा लेखापाल सरले हठात् अङ्कति सरको नाममा मैले हाजिर गरेको देखाउँदै मलाई जिस्क्याउनुहुन्छ । म झसङ्ग हुन्छु । मैले त आफ्नै नाममा हाजिर गरेकी हुँ । मेरो नाम अङ्कतिा थापा र उहाँको अङ्कति थापा एउटै खालको नाम भएकोले झुक्किएर मैले अङ्कति सरको नाममा पो हाजिर गरिदिएकी रहेँछु । अङ्कति सरको र मेरो Continue reading
~टिका खरेल सुवेदी~
नीलमणी झैं नीलो आकाश चँदुवाझैं टाँगिएको चारोको जोहोमा निस्किएका चराचुरुङ्गीहरु झूण्ड–झूण्ड भै रमाउँदै मीठो कलरवका साथ चिरबिराइरहेका थिए । सुनसान जमीन उदास अनुहार लगाएर बोझिलो निष्तब्धतामा बाँझै पल्टिएका थिए ।
तिनै फाँटिला जमिनमा चर्ने गाइहरु बेलाबेला टाउको उठाउँदै आफ्ना दूधे बाच्छा–बाच्छीहरुको मायाले होला–हवा गर्दै कराउँथे । गाइमा Continue reading
~जुनु क्षेत्री~
आज के कोनो जायगा घुरते जाबो ?
जाबो दादा जाबो !
मायापुर जाबो ?
जाबो जाबो !!
आज घर उदास छ । मनहरू उदास छन् । हिजोसम्मको चहलपहल आज उदासीमा परिणत भएको छ । कोठा, घर, आँगनमा एक Continue reading
~अल्पबिराम पोखरेली~
एक दिन एउटा चंखे मुसा जमिनमा दुलो पार्दै जाँदा सुंगुरको खोरमा पुगेछ ।त्यो खोरमा एउटी सुंगुरनी आफ्ना पाठापाठीहरुलाई दूध ख्वाउँदै थिई । सुंगुरनीलाई देखेर मुसाले भन्यो सुंगुरनी दिदी नमस्कार ! आरामै हुनुहुन्छ !
ए मुसा भाई पो ! ल ल नमस्कार । भगवानको कृपाले हामी सुँगुर जातिलाई कहिल्यै पनि बिसन्चो हुँदैन भन्ने तँलाई थाहा छैन ? यस्तो फोहर , ठसठसी गन्हाउने ठाउँमा बस्दा पनि रोग लाग्दैन ? Continue reading
~विश्वेश्वरप्रसाद कोइराला~
केशवराजको चश्मा दोषी थियो । अलिक टाढाको मानिस तिनी चिन्न सक्तैनथे । किताब पढ्दा तिनको आँखालाई निकै बल पर्थ्यो । चश्माको पावर तिनका आँखाका लागि कम भएछ । धेरै दिनदेखि अर्को चश्मा लिनें विचारमा थिए, तर अझै अनुकूल परेको थिएन ।
तिनी जर्साबकहाँ चाकरी गर्न जान्थे । एक दिन सधैंको जस्तो चाकरीमा गएका थिए, तर ५ बज्दा पनि Continue reading
~विश्वेश्वरप्रसाद कोइराला~
कोशीको बाढीले एउटा जिल्ला जम्मै बगायो । मानिसहरू कति बगे, कति भोकभोकै मरे । रोगव्याधि फिंजियो । ती असहायका सहायताका लागि सरकारबाट मद्दत पुग्यो र अरू संस्थाहरूले पनि स्वयंसेवक पठाए । म पनि स्वयंसेवकको दल लिएर एउटा गाउँमा पगें । साथमा कुइनेन, क्लोरोडाइन, पोटाश पर्मेगनेट इत्यादि औषधि थिए । Continue reading
~अल्पबिराम पोखरेली~
सिडनी बिमानस्थलको अध्यागमन कक्षबाट बाहिरिए पछी छोरा , पांच वर्षिया नातिनी सोफिया र अलौकिक लोकबाट धर्तीमा आउन ठिक्क परेकी नातिनीसंगैकि बुहारी मेरो स्वागतमा उभिएको देख्यौं । जुलाई महिनाको चीसो बतास मुटु कमाउने जाडो भए पनि साढे छ वर्षको लामो अन्तराल पछी तीन पुस्ता बीचको मिलनले न्यानोपन दिईरहेको थियो । फोटोमा देखे पनि आफ्नो तेस्रो पुस्तासंगको पहिलो साक्षात्कारलाइ मेरो मनले थाम्न सकेन र नातिनीलाई काखमा लिन खोजें,मानिन । उसकी आमाले अजी ( हजुर आमा )हो नि ! तिम्रो Continue reading
~टीका खरेल सुवेदी~
दिन त्यसै–त्यसै धुम्मिएको छ । घामको मुख नदेखेको पनि चार–पाँच दिन भैसक्यो । निःसार हुस्सु चारैतिर मडारिरहेको छ । चराचुरुङ्गीहरु कुहिरोभित्र अन्योलमा परेझैं यताउता भौतारिरहेका छन् । चारुको जोहो गर्न पनि सकिरहेका छैनन् बिचराहरु ! शीतले लपक्क भिजेकी पृथ्वीमाता सेतै फुलेकी बुढिया जस्तै आफ्नो आङको पछ्यौरीमा नै गुटमुटिएको झैं देखिन्छिन् । विचरी प्रकृति हुस्सुको घुम्टोभित्र शीतको धारा चुहाउँदै बिहान पनि अबेरसम्म अँध्यारी भएर रोइरहन्छिन् । चिसोले कठ्याङ्ग्रिएको उनको शरीर चिसो सिरेटोले सिरिङ–सिरिङ बनाउँदा काँडानै उम्रन्छ । Continue reading
~ठरकि दादा~
सौताको रिसमा छाडेको सत्ता नपत्याउने गरी अर्कैले आरामसंग कव्जा गरेपछि आजकल कामरेडलाई पर्नु पिर परेको छ । हुनपनि त हो, आफूलाई भनेर किनेको सवा लाखको खटियामा अर्कै घटीयाले खुट्टा पसारेर सुतेको कति दिन हेरेर बस्नु ?। Continue reading
~राजु दाहाल~
“अब, म यो देशमा बस्न सक्दिन । लाग्छ यो मेरो देशनै हैन, नत्र, नत्र एउटा नेपालीको छोरो भएर पनि त्यहि ब्यबहार पाउन नसक्नु कहाँ हुन्छ र ? बल, मात्र बल भएपछि पुग्ने, निर्बलीयाहरुले बोलेको आवाज कसैले नसुन्ने । वा ! कस्तो गतिलो काम गरेछु मैले । चाहेको भए युरोप वा अमेरिकामा पनि त बस्न सक्थेँ Continue reading
~महेश पौड्याल~
“धादिङ? ए, पानीकै पधेँरो हो । दसौंपटक भैसक्यो गएको । सबै थाह छ । गाह्रो हुँदैन । जौं ।” धादिङमा साहित्यकार र युवा समाजसेवीहरूको पैदल यात्राको खबर पाएर लेखक कार्तिकेय घिमिरेले फोन गर्दा मैले यस्तै जवाफ दिएको थिएँ । “सबै थाह” हुनु भनेको कति थाह हुनु हो, मैले त्योबेलो सोचिनँ । स्याल हुइयाँ Continue reading
~डा. रवीन्द्र समीर~
एक दिन पहाडले अणुसँग भन्यो – ’म धरतीको छातीमा सग्लो रुपमा उभिएको छु । मैले आकाशलाई चुम्बन गरिरहेको छु । अनि, उज्यालोको पहिलो र अन्तिम भोक्ता भएको छु ।’ Continue reading
~उत्तम सापकोटा~
‘सर ! तपाईँसँग एकछिन काम छ, जानेबेलामा मलाई भेटेर जानुहोला ।’ प्रिन्सिपलले बलराम मास्टरलाई भने ।
बलराम मास्टरले त्यस विद्यालयमा पढाउन लागेको ११ वर्ष पुगिसक्यो । एघार वर्षअगाडि पढाएका Continue reading
~उषा शेरचन~
पाँच जना दाजुभाइमा सबैभन्दा कान्छो म । हामी दाजुभाइमा पनि उमेरको अन्तर निकै छ । मेरो ठूलो दाजु र ममा त झन् धेरै नै अन्तर छ । घरमा ठूलो दाजुको मात्रै विवाह भएकोले ठूली भाउजूले नै घरको सबै जिम्मेवारी वहन गर्नुहुन्छ । Continue reading
~अनुपम रोशी~
आज फेरी उनकी श्रीमती गइन् ।
‘एयरपोट गएर आएको !’ सामान्य हुन खोज्दै बोले उनी ।
‘यति छिटै ’ म आश्चार्य हुदै सोध्छु ।
‘नमिले पछि के गर्ने त !’ उस्तै मुद्रामा जवाफ आयो ।
‘उति टाढावाट आएर पनि कती छिटो गएकी त !’ मेरो असन्तुष्टि पोखिन्छ । Continue reading
~ इन्दिरा प्रसाई~
उसको लोग्ने र बिरालो (उपन्यास) – इन्दिरा प्रसाई
संस्करण: पहिलो (२०६०), प्रति: १०००
ISBN: 99933-799-6-4
Usako Logne Ra Biralo (A Novel by Indira Prasai)
जीवनमा प्रेम, अपमान र पछुतोको सग्लो कथा हो उसको लोग्ने र बिरालो । इन्दिरा प्रसाईको यो उपन्यासले निक्कै चर्चा पनि पायो । Continue reading
~गीता पन्थ~ 
दुई गोलार्धका दुई छेउमा तिमी अनि म
अचेल मेरो आगन म घाम हाँस्दा
तिम्रो कोठा अँधेरिन्छ
अनि तिम्रो कोठामा बिस्तारै जूनले लुकेर हेर्दा
मेरो आँगनमा घाम उदाउँछ
बाह्र बजे फूलले मन खोलेर हाँस्दा
मलाई थाहा छ तिम्रो संसार अँधेरिन्छ
तिम्रो अनि मेरो भूगोलको फरक भित्र
एउटै घाम कहिले उदाउँछ ?
म पर्खी रहेछु Continue reading
~कृष्ण बजगाई~
गाउँको तिरतिरे खोलाको लघु जलबिद्युत गृह मार्फत निकालिएको बिजुलीले गाउँ झलमल्ल भयो । गाउँमै पहिलोपल्ट गाविस अध्यक्षको घरमा टेलिभिजन जोडियो । टेलिभिजनबाट सबै गाउँलेहरु पहिलोपटक समाचार हेर्दै थिए । Continue reading
~कैलाश थापा /एस.के. सुवेदी~
ॐ तत्सत्, भैसी पुजाय नमोनम । भारत वर्षो नेपाल खण्डे भैंसी प्रसाद मः म । प्रजा-लोक-गणतन्त्र मन्त्र स्वाहा ! ॐ अहम् स्वार्थ नमाय नम, भैंसी प्रसाद मःम पिण्ड त्रिपनताम्, त्रिपनताम ।
श्री कान्तिपुरी सहरी क्षेत्राधिकार पेरिस डाँडा – कोटेश्वर क्षत्रै अखेडा आज्ञाकारी गणराज्याधिश संगठित जमात राज्यम् नाम घोसित माओल्याण्ड नमस्कार । इतिश्री बल्खुदरबार रातोघरका जमघट सदस्य अटाउने राज्यनाम लेनिनप्रान्त वा मार्क्स प्रादेशिक शरणम् । अथ ललितपुर क्षेत्राकारी निर्माणाधिन भवन काङग्रेसीराज गान्धीवादी जमात (राज्यम) गणराज्य गान्धीप्रदेश स्वागतः । Continue reading
~सुबिसुधा आचार्य~
मौसम पूर्णिमाको रात जस्तो छङ्ग स्पष्ट खुलेको छ, खुल्ला नीलो आकाशमुनिको लन्डन सहर चम्किलो देखिन्छ एक यौवन सुन्दरीझैँ आफैमा निकै सुन्दर आकर्षणमय । चेरिङक्रस रेल्वे स्टेसनमा उत्रेर लामो आङ् तन्काउँछु म, जसरी पोखरीमा डुबेर निस्केको गैंडाले तान्छ । मेरो यात्रा थेम्स नदीमाथि बनेको गोल्डेन जुब्ली ब्रिज हुँदै अगाडि बढ्छन् । आहा ! कति निर्मल, सुन्दर, कन्चन थेम्स नदी, ब्रिजबाट नियाल्छु म नदीलाई धितनमरून्जेलसम्म । Continue reading
~प्रकाश सिलवाल~
कैलालीको अत्तरियाबाट गाडी उकालो लागेपछि काठमाडौँका व्यस्त यादहरू पातलिँदै गएको अनुभूति हुन्छ। बेग्लै स्वाद लाग्न थाल्छ, सुन्दर सुदूरपश्चिमको। हरियाली। सफा। मीठो हावा। शान्त। बाटो पनि बलियो। Continue reading
~जया राई~
“जकिया के अब म तिम्रो विहेको तयारिमा लाग्न सक्छु ?”
यो प्रश्न मैले हजारौं सहास बटुलेर जब उनको नजिक पुग्छु, मुखबाट एक वाक्य मरे निस्कदैन । सत्ते सक्तिन, स्वर त कता–कता घाँटी भित्रै हराउँछ । हजारौं जोरजाम गरेर बटुलेका मेरा सबै सहासहरु क्षण Continue reading
~प्रा. डा. सुषमा आचार्य~
वातावरण निकै रमाइलो थियो । क्याम्पस छोडेको दस वर्ष पछि पुराना साथीहरूसँग भएको भेटघाटमा खुसी साटासाट गर्न सबै व्यस्त देखिन्थे । धनकुटा बहुमुखी क्याम्पसले आयोजना गरेको पुनर्मिलन समारोहमा अधिकांश पूर्व विद्यार्थीहरू तेह्रथुमको तीन जुरेको जङ्गलमा भेला भएका थिए । जहाँ अट्ठाईस भन्दा बढी Continue reading
~बिमल कुँवर~
उ हिजो अनि आज र अस्ति पनि सडकभरि छरपष्ट छारिएकी थिइ, पोखिएकि थिइ ,अलपत्र परेकी थिई |उसको पुरानो बिगत त मलाई पनि थाहा छैन तर सुनेको छु कुनै एक शिक्षकको श्रीमती थिई र उसको लोग्ने आन्दोलनमा शहिद भयो रे ! अनि उ र छोरा-छोरी घर बाट निकालिए |छोराछोरी कता हराए कता तर Continue reading
~कृष्ण शाह ‘यात्री’~
–> रङ्गमञ्चको दाँयाखण्डमा एउटा अग्लो ‘प्लेटफर्म’ राखिएको हुन्छ जहाँ मानिसहरू सजिलै चढ्न र ओर्लन सक्छन् ।
–> रङ्गमञ्चको बाँयाखण्डमा पनि त्यत्तिकै अग्लो अर्को ‘प्लेटफर्म’ राखिएको हुन्छ जहाँ मानिसहरू सजिलै चढ्न र ओर्लन सक्दैनन् । Continue reading
~लोकेन्द्र निर्दोष~
सन्दिपलाई बिरालो धेरै मन पथ्र्यो । उसले घरमा भएको बेला सधै जसो बिरालोलाई खेलाईरहन्थ्यो । बिरालोले पनि सन्दिपलाई आˆनो नजिकको साथी जस्तो मायाँ गर्दथ्यो । सन्दिप जताजादा पनि बिरालोलाई साथमा बोकेरसँगै लैजाथ्यो । यतिसम्मकी सुत्ने बेला सम्मसाथैमा सुताउन खोज्दथ्यो । Continue reading
अमेरिकाको क्याट्सकिल पहाडको फेँदीमा एउटा गाउँ थियो । त्यो गाउँमा रिप भान विंकल नाम भएको एक जना मानिस बस्थे । उनी निक्कै सोझा थिए । आफ्ना छिमेकीहरूलाई सघाउन उनी सँधै अघि सर्थे । साँच्चै भन्ने हो भने उनी आफ्नो काम छाडेर जहिले पनि अरुकै काम गरिरहेका हुन्थे । Continue reading
~प्रज्ञा सुवेदी~
धेरै पहिलेको कुरा हो । एउटा गाउँमा श्याम नाम गरेको बालक हुन्छ । उसको विद्यालय त्यसबेला गर्मी बिदा दिएकाले बन्द थियो । त्यसैले उसकी आमाले उसलाई मामाघर पठाउने निधो गरिन् । बाटो निकै लामो थियो । त्यसबेला मोटरको सुविधा थिएन । एकदिन भरि पूरा हिँडेर नै जनुपथर्यो । श्यामले आफ्नी Continue reading
~अन्जु लामा~
एकादेशमा एउटा सानो गाउँ थियो । त्यस गाउँमा गाई पाल्ने कम निकै राम्रो मानिन्थ्यो । ठूला-ठूला जमिनदारहरुले पनि गोरु भन्दा गाईलाई धेरै मान्यता दिन्थे । गाईलाई लक्ष्मीको रुपमा लिइन्थ्यो । तर मनु नाम गरेको केटोलाई यसको बारेमा केही थाहा थिएन । Continue reading
