साहित्य सङ्ग्रहालय

~रमेश दियाली~

बोली सुन्न बितिक्कै मेरो आँखा रसायो। उनि कामीरहेकी थिईन। डरले ओठ थर्रथयाईरको थियो। केहि भन्न खोजे झै। मेरो निन्द्रा छुट्यो। अहं! पटक्कै निदाउन सकिन। उनी मेरो नजिक आईन र अंगालो हालेर ग्वा..ग्वा… रोईन। उनको आसु मेरो छातीमा लतपत्यो। मेरो धड्कन बड्न थाल्यो। निधारका केही भागमा पसिनाका दाना उम्रिदै थिए। म सान्तवना दिदै सम्हालिदै थिए। बिस्तारै अंगालो बाट हट्दै मेरो आखामा हेरेर बोलिन-“ अब हामी मर्छौ होला है ? फेरी सुक्क सुक्क गर्दै आँसु बगाउन थालिन। आखा राता राता थिए। म मौन भए। शब्दहरू एका एक बिलिन हुदै हराए। अझ भनौ म आफै हराए , एउटा सुन्यतामा। फेरी उसै गरि च्याप्प च्यपिन। मेरो बिस्तारै बोली फुट्यो- “ केही हुदैन, न डराउ! म छु नि तिम्रो साथमा। डरको सास सुस्त सुस्त बाहिर फ्यकिन र आँखा बन्द गरिन। म छुट्याउन सक्दिन। तिम्रो Continue reading →