साहित्य सङ्ग्रहालय

~रमेश क्षितिज~

कथा एकदमै सानो घटनाबाट सुरु हुन्छ, मानौँ यो कुनै घटनानै होइन ।

मैतिदेवीको विश्रान्ती चियापसलअगाडि ऊ दुई वटै हात पैन्टको गोजीमा घुसारेर उभिएको थियो । एक हुल कलेजका विद्यार्थीजस्ता देखिने केटीहरू उसको अगाडिबाट गए र जाँदाजाँदै एक जना सुन्दर अनुहार उसलाई हेरेर मुस्कायो । ऊ मुस्काऊँ कि यसै बसिरहूँको दोमनको स्थितिमा थियो तर ओठहरू अलिअलि खुम्चिसकेका थिए । त्यसबेला अझ ऊ द्धिविधाग्रस्त भयो जब पर पुगेर पनि सबैजनाले फर्केर हेरे ।

‘कोही चिनेकै केटी हुनुपर्छ’ उसले मनमनै भन्यो र सम्झिन थाल्यो । कतै सँगै कलेज पढेको साथीको साथी हो कि परिचय भएर पनि बिर्सेको ? अथवा ऊ पहिलेपहिले ससाना लेखहरू पनि लेख्ने गर्दथ्यो गोरखापत्रमा, कतै त्यसको प्रभाव हो कि ? गोरखापत्रमा ऊसँगै पढ्ने एक जना साथी थियो उसैले सिकाएर दुईचार लेख छापिएका थिए ।

“नेपालमा गरिबी र त्यसको निवारणका उपाय” भन्ने उसको लेखमा त पाठक प्रतिक्रिया पनि आएको थियो ।
Continue reading →