~अमर नेम्बाङ लिम्बू~
मेची र महाकाली हिमाल र तराइभित्रको यो देश
यो देश हाम्रो देश हो,
सधैँ जय होस् हाम्रो देशको।
युगौँदेखि अंगालो मारेर उभिएका शानदार हिमालहरू,
समीरको स्पर्शले गुञ्जिरहने सदाबहार जंगलहरू,
मनोहर द्द्रिश्यले झकिझकाउ भएका पाखापखेराहरू,
तराईभरि मनैभरि झुलिरहने धानका बालाहरू । Continue reading
~कवी शिरोमणी लेखनाथ पौड्याल~
भरी लता वृक्ष विषे टनाटन
नवीन लाखौं फूल पालुवाकन ।
वसन्त आयो कलकण्ठको अब
सुनिन्छ साह्रै कल कण्ठ-गौरव ।।
अगाडि जो दीन बनी लुकीकन
बिताउँथ्यो केवल दु:खमा दिन ।
अहो !! उही कोकिल हेर आज यो
प्रमोदले पूर्ण महासुखी भयो ।। Continue reading
~सरस्वती प्रतीक्षा~
निरपराधी हुन केही गर्नै पर्दैन यहाा
बााच्नुको नाममा केवल सास मात्रै फेरिदिए पुग्छ !
हावा उल्टो बगोस् वा सुल्टो
बस् हावाको दिशासागै बगिदिए भइन्छ निरपराधी
ख्वामित् ख्वामित् भन्दै
मुर्कट्टाहरूलाई आफ्नो मस्तिष्क बुझाएमा भइन्छ निरपराधी Continue reading
~राजन मुकारुङ~
भोलि त हाटा जानु छ
बेच्नु छ एक पेरुङ्गो बैँस ।
सुँगुरको पाठोमा पनि छ सपना
कहिल्यै बदल्न नसकेको जिन्दगी छ
एक सिल माछामा पनि साट्नु छ यो मनलाई ।
क्याम्पस रोडदेखि भाउ सुरू हुनेछ मेरो सपनाको
जिरो प्वाइन्टमै उचाल्नेछन् विनोद साहुले
हेमलता साहुनीले तर्नेछिन् आँखा मतिर
किनभने
विनोद साहुका आँखा मेरो छातीभरि घुरिरहेका हुनेछन् ।
Continue reading
~शैलेश अधिकारी~
“याहू ! हे हे” असिमको खुशीको सीमा नै रहेन जब उसले त्यो चिठ्ठी पढ्यो। एकछिन टक्क रोकियो। यताउता पल्याक्पुलुक हेर्यो। अनि घरको मूलढोकातिर दगुर्यो।
“शीला !! शीला !!! ” भित्रबाट शीला ढोकाको सँघारमै आइपुगी। ” ओ …. धत्तेरिका ” उ टक्क रोकियो। अनायसै केही सम्झियो। माथिल्लो टुप्पोमा पुगेको उसको खुशीको पारो झर्दैझर्दै पिँधमै आइपुग्यो। अनुहारको भावमा एक्कै पटक बुझिने गरी परिवर्तन आयो। हाँस्नलाई तन्केका अनुहारका मांसपेशीहरु एकाएक खुम्चिए। अचानक उसको अनुहारमा ठूलो निराशाको बादल मडारियो। उ चुप रह्यो। केही बोल्न सकेन। Continue reading
~बिन्दू प्याकुरेल ‘लुना’~
हिजोको कथा अनी व्यथामा
फेरी आज खाडीका कथा अनी व्यथाहरु थपिएका छन्
मन ह्वार्र ह्वार्र बल्छ
मुटु जल्छ ।
जे सोचे मैले – हाम्ले त्यो भएन अहिले
यतिखेर मुलुकमा लोकतान्त्रिक कोपिला फूल्नू पर्ने हो
जनताहरु माली बनेर गोड्न पाउनु पर्ने हो
माली हलि बन्न त बनेका छन् तर बिदेशी मुलुकमा । Continue reading
~डा. रविन्द्र समीर~
एक हुल गोरा तथा गहुँगोरा, टाइसुट लगाएका एवं खाइलाग्दा मान्छे अन्तरेको झुपडीमा आए । झोलाबाट नबुझिने भाषामा लेखेका पुस्तिका र लकेट दिँदै अन्तरेलाई भने— ‘हाम्रो धर्ममा लागेपछि तपाईंहरुलाई दुःखबाट मुक्ति मिल्नेछ, प्रभुले तपाईंलाई धन, सुख र शान्ति दिनुहुनेछ ।’
अन्तरेलाई आधा घन्टा के—के भने, उसले एकचौथाइ पनि बुझेन । Continue reading
~जगन्नाथ दाहाल~
घरमा छ धारा हजुर ! आउदैन पानी
घन्टौसम्म कुर्नुपर्छ आँखा तानी-तानी !!
सगरमाथा शिर हाम्रो हिमचुली टोपी
पानी छैन भन्नुपर्छ त्यही मुख छोपी
ओठ-मुख सुकेको छ नपाएर पानी
घरमा छ धारा हजुर ! आउदैन पानी!!
शहरमा बिक्छ यहाँ बोतलको पानी Continue reading
~सरिता तिवारी~
अचानक एक दिन जुर्यो संजोग, पुरानो सन्दुक छोई हेर्ने । निकैबेर त्यसलाई हेरेँ, सुम्सुम्याएँ । एकैछिनमा खै कसरी दुवै आँखाबाट नुनिला नदी बगिरहेका रहेछन् । मन अलि दह्रो बनाएपछि नदी आफैं बाँधियो बाँधले । यो सन्दुक मेरो स्मृतिको सानो आँखीझ्याल हो । बैँस त यसको उहिल्यै हो निखि्रएको तर रूप उग्लिएको पुरानो कुनै सहरजस्तो यसमा अझै बाँकी छन् केही क्लासिक सौन्दर्य । बाँकी छन् यसैसित गाँसिएर आउने केही अमिट झलक ।
यसको लम्बाइ होला करिब एकफिट र चौडाइ आधा फिट मात्रै होला । कलात्मक बुट्टाहरू, भक्तपुरे घरका झ्यालहरूको झल्को दिने सुन्दर आँखीझ्याल र बुर्जाकारमा कुँदेर बनाइएका चारवटा खुट्टा । करिब-करिब यिनै कुराको योगले बनेको छ यो सन्दुक । Continue reading
~किशोर नेपाल~
राजाहरू थुप्रै स्वास्नीमानिसका मालिक हुन्थे। रानी र पटरानीका रूपमा विभाजित ती स्वास्नीमानिसका बीच राजाको प्रियपात्र बन्ने होड चल्थ्यो। अविरल महत्वाकांक्षा राख्ने स्वास्नीमानिसमा राजालाई रिझाउने होड चल्थ्यो। आफ्नो सौन्दर्य र रतिरागको प्रभावमा जसले राजालाई रत्याउन सक्थी उही बन्थी पटरानी। अरू रानीको तुलनामा पटरानी शक्तिशाली मानिन्थी। तर, उसको शक्ति राजाको अंगालोमा पुगेपछि आफैं संकुचित भएर पग्लिने गर्थ्यो। पटरानीले राजाको अंगालोमा तृप्ति पाउन सक्दैनथी, किनभने त्यति धेरै Continue reading
~गोपाल योन्जन~
केटि –
तिमी देउ या नदेउ तिम्रो माया,
मैले मन तिमीलाई बांडी सकें
केटा –
मलाई देउ या नदेउ तिमी स्वीकृति,
मैले मनमा तिमीलाई राखी सकें
केटा –
हुन त यो नौलो चिनाजानी,
संकोच लाज बिचको कुराकानी Continue reading
~बसन्त चौधरी~
छाएछ वसन्त मेरो तन मन भरी त्यसै त्यसै
भुमरी झैँ बेर्छ मलाई तिम्रो प्रेमले
सुस्तरी सुस्तरी आज फेरी महकिन थालेछु म
गाउँदा गाउँदै नाची फेरी बहकिन थालेछु म Continue reading
~जाहिद दार~
अनु : केशव सिग्देल
मेरो पागलपको भित्ताहरुमा
आवाजहरुका् खेल छ
मेरो पागलपनको भित्ताहरुमा
चित्रहरुको नृत्य छ
मेरो पागलपनको भित्ताहरुमा
मौनताको चर्को अट्टाहास छ
जटिल, सुल्झाउन नसकिने प्रश्नहरु
जुन छैनन्, तर यदि त्यस्ता भए भने Continue reading
~मुक्ता सापकोटा~
तोटक छन्द
कलकल्कल बग्छिन रे सरिता
सब नूतन लाग्दछ रे रमिता
मन मोहक द्रिश्य छ हेर उता
अब लेख्दछु रे रसिला कविता
सरसर्सर बग्छ हवा नभमा
जसले तटिनी प्रिय छे सबमा
जब सागर भेट्न हिडिन् तटिनी Continue reading
~नरदेन रुम्बा~
मेरा सबै रात अब मातहरु भए
जिन्दगिनै नबुझ्ने बातहरु भए
आफैलाई राख्ने यहाँ कुनै ठाउँ भएन२
सबै बास बेहोसिका बारातहरु गए
मेरा सबै रात अब…
संधै यो सडकमा म २ के के रोज्दै हिंड्छु
आफन्तको माझमा परिचय खोज्दै हिंड्छु Continue reading
~कालीप्रसाद रिजाल~
कहाँ जानु ?
कहाँ कहाँ भौँतारिनु ?
नचिनेको
कहिल्यै नदेखेको
देउता खोज्न ?
मैले त हातको फूल
आमाको चरणमा
राखिदिएँ ! Continue reading
~पूर्ण विराम~
लुट्नका लागि उनीहरूका निम्ति
निश्चय पनि हाम्रो पसिना छ
र उनीहरूको बेजाब्तालाई रोक्न
निश्चय पनि हामीसँग अविरल बग्ने रगतको नदी छ ।
र यसबाटै बज्ने गरिरहेछ
सदियौँदेखि द्वन्द्वको नगरा
मानिसका टाउकाहरू बोकेर धेरै अगाडिदेखि
मिनारमा बस्छन् माउसुलीहरू
र हामीलाई सा-साना कीराहरू बनाउँदै Continue reading
~कञ्चन पुडासैनी~
उपमा पनि हिँडिछ
उपमा उसको नाउँ थियो
तर, यस शब्दले
उसको आकारप्रकार ल्यायो
आँखासहित अनुहार ल्यायो
नत्र यसको कुनै मानमहिमा हुँदैनथ्यो
मानौँ सुने न जानेको कोही परदेशी शब्द
जसको कुनै नागरिकता छैन र
कुनै माइती-मावली छैन
गोठ छैन, हवेली छैनन्
सहचर छैन, सहेली छैनन् । Continue reading
~भोगेन एक्ले~
जिन्दगी सारै झुरपट्याँस भो ।
थोरै मात्र पुग्ने, बाँकी सब आशै आश भो
घर छाडी हिंडेको म, महलको तलासमा
जाहै, आज कुटीको बास भो । Continue reading
~अभय कुमार~
अनु : किशोर नेपाल
पोखरीमा तैरिइरहेका सुनौला माछा
आकाशमा तैरिइरहेको अन्तरिक्ष यान जस्तो
ताजा फूलका सुगन्धहरू
प्रेमचरीको निश्वाससँग घोलिएर फैलिए जस्तो
धनकी देवी लक्ष्मी Continue reading
~माधव घिमिरे~
आजै र राती के देखें सपना, मै मरी गएको २
बतास बिना हाँगाको फूल, झैँ झरी गएको २
मर्स्यांग्दी नदि नरमाइलो सुसाइरहेको २
कहाँ हो कहाँ बादल भित्र, म रोइरहेको Continue reading
~रामनाथ घिमिरे~
म आमाले घाँसको भारी बिसाउन नपाउँदै
मलखादमा जन्मीएको मान्छे ।
मैले जन्मीने साथै माटो स्पर्स गरे
तिमीले, भुवादार विदेशी सेन्टयुक्त मलमल
मेरो शाल घाँस काट्ने हसिँयाले काटियो
तिम्रो धार युक्त पत्तिले Continue reading
~विजय योजीत~
भनेकै हुँ माया अटल हुन्छ हुन्न
रसाएर आँखा तरल हुन्छ हुन्न !
नकारेर झुप्रो गयौ आज छोडी
छ यो हेर्नु भोली महल हुन्छ हुन्न ! Continue reading
~मातृका पोखरेल~
‘फ्रष्टेड बौलाहा’ चोकको पूर्वपट्टि आएर उभियो । निर्माण पूरा हुन नपाउँदै अलपत्र परेको विवादित स्तम्भतिर फर्केर ऊ फेरि एकपटक जोडले हाँस्यो ।
‘यहाँ सहिद स्तम्भ बन्नुपर्छ, कुनै भ्रष्टहरुको सालिक यहाँ बनाउन पाइँदैन ।’ उसले सबैलाई सुनाउन ठूलो स्वरमा करायो । Continue reading
~मञ्जुल~
पहाड चढ्दै गयो भने
मानिसको
आँसु पनि भेटिन्छ
हाँसो पनि भेटिन्छ ।
पहाड नभएको मानिस
संसारमा
कुनै पनि ठाउँमा
कुनै पनि समयमा पाइँदैन, अहँ पाइँदैन । Continue reading
~दिपा एवाई राई~
यहाँ ताल भएर जम्न
पहाड झै अटल
धेरै उचाईको
हिम शिखर बन्नुसँगको औचित्यमा
ठट्टा लागेर
सबै सबैका
अगाडिबाट रहस्यमय
बिल्कुल स्वतन्त्र
तर भासमा गहिरीएर
म सेती बगी रहेछु, Continue reading
~ललिजन रावल~
भैगो अब तिम्रा कुरा मान्छु अलिकति
आजलाई वाचा-कसम खान्छु अलिकति
जति रिस उठे पनि मन दुखे पनि
ढुङ्गा होइन फूलले फेरि हान्छु अलिकति Continue reading
~प्रकाश सायमी~
बम्बई आजको मुम्बई होइन ।
त्यहीँ मैले पहिलोपटक भेटेको थिएँ, नवेन्दु दा । पूरा नामथर नवेन्दु घोष । उनी सिनेमा लेख्थे, सिनेमालाई कथाको ढाँचामा पटकथामा रूपान्तरित गर्थे तर धीमा स्वरमा साना–साना कुरा भन्थे, जुन बुझ्दा ठूलो लाग्थ्यो ।
बम्बईको होटलको सिरकको अपेक्षाकृत विशाल वातानुकूलित स्टुडियोमा नवेन्दु घोषसित वासुदा (वासु भट्टाचार्य)ले चिनाइदिएका थिए, यसो भन्दै, ‘मानुष । वैष्णवो जानबो ।’ Continue reading
~खुमानन्द गौतम~
बदनाम भएँ म तिम्रै कारणले
बरबाद भएँ म तिम्रै कारणले
तिमी म नयाँ नमान धोकेवाज
पागल हुँदैछु म तिम्रै कारणले
यौवनको आवेगमा आएर आवेशमा
बेहोस बेहोस भै अँगाल्यौ तिमीले
होमिएँ बत्ति म पुतली बनेर Continue reading
~कृष्णहरि बराल~
कति बोलेर पछुताउँछन्, म नबोलेर पछुताएँ
खोल्नै पर्ने मनका कुरा नखोलेर पछुताएँ
भन्छन् चोर्नु हुन्न केही एउटा मन सिवाय
चोर्न मिल्ने मन पनि नचोरेर पछुताएँ Continue reading
~ज्ञानेन्द्र स्थापित~
समुन्द्रका छाल झैँ उद्वेलित् मेरो यो मन
अग्लिएर पनि होचींदै गएका मेरा भाबनाहरु
धरतीमा होइन आकाशमा टेक्न पुग्छ
यथार्थ छोडेर सपनामा बाँच्न खोज्छ !
प्रत्येक लहरसंगै जन्मिने मेरा आकांक्षाहरु
यथार्थ र भाबनाको थिचाईमा
बल्झीदिन्छ, निसासिन्छ
अनि समयको जाल भित्र बिस्तारै हराईदिन्छ ! Continue reading
~जिडि माजिया~
अनु : केशव सिग्देल
टाढाबाट हेर्दा लाग्छ
सूर्यको दिप्तिमा त्यो माटोको पर्खाल मस्त निदाइरहेछ
मेरो चेतनाको गहिराइमा
बारम्बार दोहोरिने बिम्ब आखिर
नोसुको त्यही माटोको पर्खाल नै Continue reading
