साहित्य सङ्ग्रहालय

~लेखनाथ गौतम~

कहिलेकाही आँखा लगाउछु आफु जन्मेको साल तिर । जन्मेको ठाउँको सम्झना गर्छु । त्यो जमाना अर्कै थियो । लाग्छ त्यो अचम्मको समय र ठाउँ थियो । त्यो अती रोमन्चक ठाउँ थियो । तर पनि आफुमा केही कमी भए जस्तो अनी नपुगे जस्तो लाग्छ । आफ्नो जन्म बिजुली नभएको ठाउँ र समयमा, मोटर बाटो नगएको ठाउँ भिरपाखामा, फोन, टि.भी नचल्ने बेलामा अर्थात टुकी बाल्ने, मान्छेको भिड देख्न घन्टौ हिड्नु पर्ने र ‘सदर्’ मुकाम पुग्न दिन गन्नु पर्ने ठाउँमा भयो । सादा र सरल तर परिश्रमको हिसाबले कठिन ठाउँमा जन्मियो, हुर्कियो, बढियो र पढियो । तर खप्परले फेरि कहाँ बाट कहाँ पुर्यायो । जिन्दगीले नयाँ मोड लियो । कम्रेडहरुले भन्ने गरे जस्तै जिन्दगीले छलाङ मार्यो । टुकीको सहारामा कखरा चिनेको यो मनुवा बिजुली बत्ती बिना अन्धकार हुन्छ भन्ने मानसिकतामा पुग्यो । गाउमा गोरु चराउने, घास काट्ने, उकाली ओराली Continue reading →