साहित्य सङ्ग्रहालय

~भूपिन~

भौगोलिक रूपमा सहर सधैं एउटै हुन्छ जो आफ्ना तमाम आभूषणसहित सधैं आकर्षक र मायालु लाग्छ । यसले बिनाकुनै भेदभाव सबै प्राणीलाई उस्तै व्यवहार गर्छ । मानिसलाई, चरालाई, किटपतंगलाई र सडकमा ढसमस्स सुतिरहेका साँढेलाई पनि । यसको माटोमा गरीबले छरे पनि बीउ उस्तै उम्रिन्छ । पानीले छूत अछूत भन्दैन । जंगलले सबैलाई उस्तै हावा र घामले सबैलाई उस्तै ताप दिन्छ ।

तर चेतनाको तहमा सहरमा सधैं दुईवटा सहर देख्छु, जसले मजस्तो ल्याङफ्याङे जीवात्माप्रति विशेष ध्यान दिन्छन् । एउटा सहर, जो मेरो हुलियाका गाउँले मानिसलाई सन्देहबस सधैं आगो बलिरहेका आँखाले हेर्छ । यसको आँतमा मजस्ता आउटसाइडरलाई चपाउँन तम्तयार धारिला दाँतहरू हुन्छन् । पैसा, शक्ति, कपट धुत्र्याइँ आदिको बलले सहर मलाई धपाउन खोज्छ । मानौं सहरका लागि म कुनै अपराधी हुँ, जसले Continue reading →