साहित्य सङ्ग्रहालय

~पारिजात~

बाँझो छोपिएको खेतमा कुनामा सयपत्री र हलीहकको झ्यांङ उता केही दिनदेखि एउटा आकृतिलाई देख्दै आएकी छु। चोलीको भित्री मात्र मैलो फाटेको गुन्यू, ठूटो पारी छाडेको कपालमा रातो रिबन हेयर ब्यान्ड शैलीमा बाँधिएको एउटा स्वास्नीमान्छे हो त्यो आकृति। कहिले उसको हात र हंसिया छायाँमा छिट्छिटो सल्बाइरहेको हुन्छ र कहिले टोल्हाएकी हुन्छे र कहिले चिसै घाँसमाथि निदाइरहेकी हुन्छे। त्यसै स्पटमा एकदिनमा उसलाई रोइरहेकी देख्छु र छिमेककी सान्नानी सम्झाइरहेकी हुन्छे। भाषा बुझंदैन इशाराको भरमा अन्दाज लगाउँछु, “के गर्ने आइमाईको जातलाई, भाविले लेखेको मेटिंदैन, यस्ते हो दुःख सुख कतिसम्म भोग्नुछ अझै…” सोच्छु, सालाखाला नेपाली स्वास्नीमान्छेहरूको अस्तित्व यही हो।

यो वर्षा ऋतु हो। यस ऋतुभित्र असारको पन्ध्र आफूसँग उन्माद र खुशीयाली बोकेर आउँछ। रमझम हुन्छ त्यसै चाहे भकारी रित्तै होस् चाहे चामलको भाउ जति बढोस्। अपरान्ह सिमसिम पानी, पातलो बादल Continue reading →