साहित्य सङ्ग्रहालय

~गीता थापा ‘दोषी’~

दिदी ! तपाईको छोरा… जुठेल्नामा भाँडा माझिरहेका बेला अकस्मात चिरपरिचित आवाज निस्कियो । अड्किदै निक्लिए झैं लाग्ने त्यो पुरुष आवाजले मेरो ध्यान तानियो । म वरिपरीको वातावरणलाई कालो बादलले ढप्पक्कै ढाक्यो । आँखाका उजेलो झ्याप्पै निभ्यो।  आफूलाई सम्हाल्दा सम्हाल्दैपनि चर्को स्वरले चिच्याउँन पुगेँ- के भयो मेरो छोरालाई ? हस्पिटल लानु पर्ने भयो । एम्बुलेन्समा राखिएको छ । तपाई पैसा र ओड्ने ओछ्याउने लिएर चाँडै चोकमा पुग्नु रे । त्यति भनि राखेर उ बाटो लाग्यो।

म जड्वतरुपले उसका शब्द गम्न थालेँ । ‘एकक्षण अगाडि वनभात खान जान्छु भन्दै मेरो छोरो आँगनमा बुर्कुसी मार्दै थियो । उसको एकहोरो जिद्दीको अगाडि मैले घुँडा टेक्नु परेथ्यो । त्यसैले नाइनास्ती नगरीकन पछाडि भिर्ने झोलामा प्लेट, चम्चा, र ग्लास, राखेर राम्रो सँगले जाँनु भनि उसलाई साथीहरुका माझ छाडेर म Continue reading →