~विद्या सापकोटा~

टकटक..टुकटुक…..भालेको डाँक भन्दा पहिले नै सडक बज्न थालेको थियो । ‘अरे के भएछ ?‘ कहिल्यै त्यति चहलपहल नहुने विष्णुमती किनार । आफ्नो प्लाष्ट्रिकको झुपडी डगमगाए झैं लागेर उसका आँखाहरु बिस्तारित भए । शीत पोखिनाले भत्किएको पीच पनि निख्खर कालो टल्किएको थियो । उसले देख्यो- सडकमा राता, नीला, हरिया, पहेंला रंग रंगका चप्पल र जुत्ताहरु फटाफट हिँडिरहेका थिए । कहिँ चप्पल पनि हिड्छन् त ? तत्काल आफ्नै बेबकूफिमा हाँसो उठ्यो उसलाई । अनि नजरहरु सरे यताउता ।

सडकमा निस्कनेहरु बाक्लिएछन् । त्यो चहलपहलमय वातावरणमा झुत्रामैला लुगा लगाएका मान्छेहरुको पनि उल्लेख्य सहभागिता थियो । कसैका हातमा राता झण्डा थिए । कसैले लठ्ठि टेकेका थिए त कोही पर्चा बाँड्दैपनि थिए । अझ उदेकलाग्दो कुरो, चप्पल र जुत्तासँगै धेरै खाली खुट्टाहरु पनि जुर्मुराएका थिए । Continue reading →