साहित्य सङ्ग्रहालय

~सुषमा मानन्धर~

“मामु मामु ऊ त्यो के हो, म लिउँ-” बाटोमा हिँड्दाहिँड्दै जानकीको पाँच वर्षको छोराले प्रयोगपछि बाटोमा मिल्काइएको कुनै वस्तु टिप्न खोज्यो। “छिः छिः हरे फोहरी। के गरेको त्यो ? छुनु हुँदैन न लि।” जानकीले छोराको हात तान्दै अलि लाज र घिन मानेर चारैतिर पल्याकपुलुक हेरी। तै धन्न झ्यालमा कोही देखिएनन्। …….लाई भन्दा देख्नेलाई लाज। यस्तो चिज पनि जहांतही मिल्काउने हो र – लाज नभएका नकच्चराहरु, कहीँ नपाएर मान्छे हिड्ने ठाउंमै फयांकेका होलान्।

बिहान गल्ली, सडकतिर त हिड्नै हुन्न, मरेका मुसा या त यस्ता वस्तु कम्तीमा पनि दुइ चार वटा त फालिएका भेटिन्छन् नै। मान्नुपर्नेहरु संग हिड्दा पनि लाजैमर्दो। असक्ति, शरमछाडा मोरा मुर्कुटाहरु….। जानकीले मनमनै खुबसंग गाली गर्दै धुलोमा गुजुल्टीएको त्यो रबरको बस्तु जुत्ताले हानेर परसम्म हुत्याई। छोरो चाहिं Continue reading →