साहित्य सङ्ग्रहालय

~सुबिन भट्टराई~

माघको महिना थियो, झन् त्यहाँ माथि बिहानैदेखि आकाश धुम्म थियो । सिरक छाडेर पटक्कै उठ्न मन लागेको थिएन । तर त्यो दिन बिहेका ६ वटा निम्तो परेकाले कुल परिवारको ४ जनाको सङ्ख्यालाई निम्तो मान्न जाने ठाउको बाँड˚ाँड गर्दा धन्न मेरो भागमा चैँ यौटै मात्र प¥यो र त्यसमा पनि खुशी हुने कुरो के थियो भने त्यो बिहेको निम्तो मान्न जाने ठाउँ टाढा नभइ छिमेकीकै घर थियो । यो सब भागबन्डा अघिल्लै दिन तय भैसकेको थियो । अनि हाम्रो परिवारको चलन के थियो भने कार्डमा ‘सपरिवार’ वा ‘चुु’ लेखिएको भएतापनि १ जना भन्दा बढी त्यहाँ उपस्थित नहुने । तर यो नियम अत्यन्त नजिकको नातेदारको हकमा लागु हुन्नथ्यो—अर्थात् त्यहाँ भ्याएसम्म सपरिवार नै उपस्थित हुन्थ्याँैै, त्यो भन्दा त केही दिन अगाढिदेखि काम सघाउन गइएकैै हुन्थ्यो, त्यो भिन्न कुरो ।

त्यो दिन मैैले जानु पर्ने निम्तो ‘छोरी’ को तर्˚बाट बोलाइएको थियो र बिहे यस्तैै १२ या १ बजेको हुँदो हो । छिमेकी युवतीसित मेरो राम्रै सम्बन्ध थियो । हामीमा उमेरको त्यस्तो पार्थक्य केही बढ्ता छ जस्तो लाग्दैनथ्यो । Continue reading →