साहित्य सङ्ग्रहालय

~सानु शर्मा~

सानेपाको भव्य तीन कोठा, भान्सा, लिभिङ, डाइनिङ र एउटा सानो स्टडीसमेत भएको आफ्नो अपार्टमेन्टमा गृहप्रवेश गरिसकेपछि ममीको पहिलो उद्गार थियो, “बल्ल पिछा छुट्यो पाखेहरूसँग !” त्यसपछि उहाँले मतिर फर्केर कडा स्वरमा भन्नुभा’थ्यो, “अब तँ तिन्लाई बटुलेर मेला नलगाएस् है सौरभ याँ, मैले भन्द्या छु !”

म केही बोलिनँ । तर, पछाडि सबै छुटेको अनुभूतिले नराम्ररी दुखाइरह्यो मलाई । अचम्म ! जुन कुराहरूसँग पिछा छुट्यो भनेर ममी निर्धक्कको उच्छ्वास छोड्दै हुनुहुन्थ्यो, तिनै कुराहरू पछाडि छुटेकोमा मेरो मन अधीर र उदास थियो । तर, सधैंझैं म चुप थिएँ । मेरो व्यक्तित्वको सबैभन्दा ठूलो कमजोरी शायद यही नै थियो— म मनको कुरा बोलेर प्रकट गर्न सक्थिनँ । Continue reading →