साहित्य सङ्ग्रहालय

~नीलम कार्की ‘निहारिका’~

सानो कुम्लो पछाडि बोकेको छ । टाउकोमा निधारसम्मको टोपी छ । दायाँतिर सारङ्गी भिरेको छ । ऊजस्तै ऊभन्दा उमेरले पाको देखिने अर्को मान्छे छ । लगाई उस्तैछ । कुम्लोको ठाउँमा चेन बिग्रिएको झोला छ उसको । हातमा लौरो छ बाँसको । तगारो बन्द छ ।

तगारोमा लौरोले हिर्काउँछ पक्कोले ।

कच्चोले र्‍याइँर्‍याइँ सारङ्गी रेट्छ । भित्रपट्ट िकेटाकेटी झुम्मिन्छन् / कुकुर भुकिरहेछ / अझै जोडले भुक्छ ।

………………….
हे……हे….. हे……
हेर्दाहेर्दै मान्छे जति भैसके भक्षक
तगारोमा पुग्दा भुक्छ घरको रक्षक
र्‍याइँर्‍याइँ……. बाँकी पढ्नुहोस्

~नीलम कार्की ‘निहारिका’~

तिम्रो ब्रेकफास्ट तयार छ र लन्च पनि । म र्फकन अलि ढिला हुन्छ होला । सिन्तिया आफूलाई बाहिर निस्कनको लागि तयार पार्दै बोल्छे । ठूलो ऐना अघिल्तिर छ ऊ, भर्खर लुगा फेरेर मेकअपतिर लागेकी छ । ओठमा लिपिस्टिकको धर्का कोर्दैछ । ब्रेन्डा बेडमा नै छ । ओड्नेभित्र शरीर छ । अनुहार मात्र निकालेर सिन्तियालाई अघिदेखि हेरिरहिछ ।

उनीहरू यसरी सँगै छन्, केही समय भयो, केही वर्ष नाघिसक्यो, बाँकी पढ्नुहोस्

~नीलम कार्की निहारिका~

साथी भाइसँग बिदा माग्दैछ। पहिला उ पटक्कै राजी थिएन। धेरै सम्झाए आमा बाबु र छिमेकीहरुले समेत। अंतमा बोईले सम्झाएपछि मान्यो। हजुर आमालाई बोई भनिन्छ।
उसको अन्तिम ढिपी थियो “साथी हरी, जीते, माने नजाने भए म जान्न। ” समाजसेवी लालप्रसादले एक्लै राखेर फकाए। पहिला उनी भन्दैथे, अहिले कोटा सकियो तर सुक्रेले ढिपी छाडेन।
लाने भए अर्को पटकमा छिटै आएर। यही बाचा दिए।
हिडेको बाटो मा दगुर्यो, चिप्ले ढुंगामा चिप्लेटी खेल्यो। साथीहरु भन्छन् “अब कहिले आउछ्स् ? ठूलो भएर हो ?” बाँकी पढ्नुहोस्