साहित्य सङ्ग्रहालय

~विवश पोखरेल~

‘सर हजुरलाई भेट्न एकजना ‘लेडी’ आउनु भएको छ ।’ खबरले केहीबेर सोचमग्न भएँ म । ‘को आई ? विवाहित कि अविवाहित ?’ विभिन्न आशङ्र्काले पखेटा हाल्यो मभित्र । एकाएक केही बेरसम्मको मेरो प्रफुल्ल अनुहारमा डम्म बादल लाग्यो ।

‘सर बिजी हुनुहुन्छ भनिदेऊ’ एकमनले लाग्यो व्यस्तताको बहाना झिकेर फर्काई दिऊ उसलाई । मलाई भेट्न आउने आइमाई अरु को होली र ! त्यही बहुलाई त होली ! त्यही ‘काउसो’ त होली ! जसले मलाई त्रासद छाया बनेर जिन्दगीभर पछ्याइरहेकी छे । खबर ल्याउने पियनले विशेष प्राथमिकता दिएको ‘लेडिज’ शब्दलाई आइमाईमा अनुवाद गरें मैले । बाँकी पढ्नुहोस्

~विवश पोखरेल~

सम्भवतः आरती नतातेकी भए यतिखेर हामी त्यही कुचुङ्ग्रे डेरामा हुन्थ्यौँ । शयनकक्ष एउटै, भान्सा एउटै र बैठककोठा एउटै -अर्थात् थ्री इन वन । यथावत् हुन्थ्यो घरपतिको उही गनगन, उही कचकच । र हामी भोगिरहेका हुन्थ्यौँ मध्यरातमा, ट्रेन आउने प्रतीक्षामा, एउटा व्यस्त प्लेटफर्ममा, सयौं सहयात्रीहरूसँग, एउटा पटाङ्गिनीमा, पातलो दरी ओछ्याएर, लम्पसार पल्टिनुको नियतिमा । अहिले म जब यो घर हेर्छु, साह्रै नरमाइलो र शून्य लाग्छ । Continue reading →