साहित्य सङ्ग्रहालय

~विष्णु प्रभात~

जीवन सत्य छ। सत्यकै आधारमा कला ठडिन्छ। कला भौतिक यथार्थकै प्रतिबिम्ब हो, यो जीवनसँगै गाँसिन्छ। जीवन व्यक्तिमा अभिव्यक्त हुने साझा अस्तित्व हो। त्यसैले जीवन स्वतन्त्र भएर पनि समाज आश्रित छ। सामाज व्यक्ति र व्यक्ति समाज बिनापूर्ण बन्दैनन्। यी एक अर्काका पूरक हुन्। कला र जीवन पनि यस्तै छ। श्रमद्वारा खारिएको शीप, सामाजिक व्यवहारद्वारा आर्जित चेतना र प्रयत्नशील संकल्पको साधना यसका कुची हुन् जसले कलालाई अभिव्यक्ति दिन्छ। प्रयत्न बिनाको प्राप्ति संजोगको सम्भावना मात्र हो, यसको कुनै भर हुँदैन। बहाना बिनाको डुंगामा लक्ष्यबिनाको समुद्री यात्रा जस्तै अनिश्चित गति र गन्तव्यमा जीवन व्यक्त हुन सक्दैन। हावाका तरंग र नदीका छालसँगै बग्दा लक्ष्य भए पनि साकार बन्दैन। त्यसैे हाम्रो कला लक्ष्य प्रति हानिनुपर्छ, हाम्रो साहित्य अभिप्राय अनुकूल तानिनुपर्छ र हाम्रो सुसंस्कृतिक सामाजिक परिवर्तनको दाँती र पेंचकीला मानिनुपर्छ। यसका निम्ति स्वतर्स्फूत लेखन हानिकारक हुन्छ किनकि हाम्रो वर्तमान विभाजित छ। वर्ग विभाजित समाजमा चिन्तन पनि विभाजित हुन्छ। वर्गसत्ताको जगेर्ना वा ध्वंश नै Continue reading →